تاثیر پیاده روی با دو شدت متفاوت بر تعداد لکوسیت ها، سطوح پلاسمایی فاکتور نکروز تومور- آلفا و ترکیب بدن در زنان سالمند غیرفعال

زمینه و هدف:

  در زنان مسن، افزایش برخی از نشانگرهای پیش التهابی، از عوامل خطر برای توسعه بیماری ها است. مطالعه حاضر، به بررسی تاثیر12هفته پیاده روی با دو شدت متفاوت بر عوامل التهابی در زنان مسن پرداخته است.

مواد و روش ها:

 سی زن مسن تمرین نکرده (60-70 ساله) به صورت تصادفی به سه گروه پیاده روی با سرعت متوسط (11 نفر)، گروه پیاده روی سریع (10 نفر) و گروه شاهد (9 نفر) تقسیم شدند. گروه پیاده روی سرعت متوسط، با شدت 50 تا 55 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره (HRRmax) و گروه پیاده روی سریع، با شدت 70 تا 75 درصد HRRmax پیاده روی کردند. هر دو گروه پیاده روی 12 هفته و 3 جلسه در هفته، از 30 تا 60 دقیقه تمرین کردند و گروه شاهد، بدون تمرین باقی ماند. حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، ترکیب بدن، تعداد لکوسیت ها (WBC) و سطوح پلاسمایی فاکتور نکروز تومور- آلفا (TNF-α)، قبل و بعد از دوره مطالعه اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آنالیز واریانس یک راهه، آزمون شفه و آزمون تی همبسته استفاده شد (P≤0/05).

یافته ها:

 VO2max، به طور معنی داری در گروه پیاده روی سریع افزایش یافت. در هر دو گروه تمرین، وزن بدن، درصد چربی (    1../.p =)، شاخص توده بدنی (3../.p=) به طور معنی داری کاهش و درصد عضله (.../0=) افزایش یافت. درصد چربی احشایی فقط در گروه پیاده روی سریع، کاهش معنی داری یافت (28./.p=). همچنین در مقایسه با سطوح پایه، گروه پیاده روی سریع، کاهش معنی داری را در تعداد WBC نشان داد (4../0=) تفاوت معنی داری در سطوح پلاسمایی TNF-α میان گروه ها وجود نداشت.  

نتیجه گیری:

 نتایج نشان داد که برنامه پیاده روی منظم می تواند بر ترکیب بدن در زنان سالخورده، تاثیر بگذارد اما ممکن است در کاهش نشانگرهای التهابی سیستمیک، موثر نباشد.