تحلیلی بر شاخص های مسکن شهری با رویکرد عدالت اجتماعی نمونه موردی: مناطق ده گانه کلانشهر شیراز

امروزه مفهوم عدالت اجتماعی به مثابه امری بنیادین در فرآیند برنامه ریزی شهری و مدیریت مناطق کلانشهری مورد توجه قرار گرفته است. لذا حق مسکن مناسب برای همه و عدالت در مهم ترین بخش از کاربری های شهری، در راستای نیل به شهر عدالت محور و عدالت فضایی در شهرها از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. براین اساس هدف این پژوهش ارزیابی وضعیت مسکن شهری در شهر شیراز با رویکرد عدالت اجتماعی می باشد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و از نوع کاربردی با استفاده از مدل TOPSIS در پنج شاخص مورد آزمون در تحقیق، که وزن دهی معیارها با مدل AHP و جهت بی مقیاس سازی داده ها از روش بی مقیاس سازی خطی استفاده شده است همچنین جهت ارزیابی کلی در تحقیق حاضر و مقایسه نهایی مسکن شهر با تفکیک مناطق ده گانه از روش VIKOR استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان دهنده عدم تعادل و نابرابری در بین مناطق کلانشهر شیراز می باشد به گونه ای که در شاخص نهایی 30 درصد مناطق از وضعیت نامطلوبی برخوردارند و 40 درصد نیز در پنج شاخص مورد آزمون از وضعیتی متوسطی برخوردارند؛ که این امر بیشتر ناشی از ادغام روستاها در محیط شهر و بافت فرسوده در بیشتر مناطق مرکزی و قدیمی شهر به ویژه منطقه دو و هشت می باشد.