اثربخشی معنادرمانی گروهی بر خودباوری و احساس بی ارزشی سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو

خودباوری پایین و احساس بی ارزشی از شایع ترین حالات منفی روان شناختی در سالمندان مبتلا به بیماری دیابت می باشد که می تواند عوارض متعددی در پی داشته باشد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر خودباوری و احساس بی ارزشی سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو صورت پذیرفت. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه سالمندان مبتلا به دیابت نوع دو شهر قزوین بود. نمونه گیری به روش طبقه ای بر روی کل افرادی که از مجموع جامعه آماری واجد شرایط بودند صورت گرفت. ابزار پژوهش، پرسشنامه های خودباوری آزادی و مقیاس ارزشی شوارتز بود. پس از تکمیل پرسشنامه ها، تعداد 80 نفر (46 زن و 34 مرد)، با کمترین امتیاز در هر مولفه به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (در هر گروه 23 زن و 17 مرد) جایدهی شدند. گروه آزمایش در معرض هشت جلسه 90 دقیقه ای معنادرمانی فرانکل قرار گرفت. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس تک متغیری (ANCOVA)، در نسخه 22 نرم افزار SPSS، تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل داده ها نشان داد مداخله آزمایشی بر افزایش خودباوری و کاهش احساس بی ارزشی سالمندان مبتلا به بیماری دیابت نوع دو موثر بوده است (05/0>P). همچنین نتایج نشان داد عامل جنسیت بر میزان اثربخشی معنادرمانی گروهی در افزایش خودباوری سالمندان مبتلا به بیماری دیابت نوع دو موثر است ولی بر میزان اثربخشی معنادرمانی گروهی در کاهش احساس بی ارزشی سالمندان مبتلا به بیماری دیابت نوع دو موثر نیست. پیشنهاد می شود برنامه معنادرمانی گروهی برای افزایش خودباوری و کاهش احساس بی ارزشی سالمندان مبتلا به بیماری دیابت نوع دو استفاده شود.