نوشته موسیقیایی اثر «کودکی» ناتالی ساروت

ناتالی ساروت‌، در اثر کودکی‌، خاطرات یازده سال اول (زندگی) خود را گردآوری نموده‌، که دستیابی به ناهوشیار، به عنوان یکی از اصالت‌های داستان‌ او، اوج حرکت‌های درونی را نشان می‌دهد که خیلی سریع به سمت مرزهای خود آگاهی حرکت می‌کند. این امر مهم است که بدانیم چگونه اثر "کودکی" یک ویژگی جدید را با نوعی نوشتار شاعرانه، وارد قواعد و معیارهای سبک ادبی می‌کند که به یک فرامن اجازه گشودن متن براساس یک گفتگوی تیاترگونه را می‌دهد، نمایشی زیبا که جدالی بین خود آگاه و ناخود آگاه است. ما در این مقاله‌ با بررسی این که چگونه نویسنده سالخورده با بی اعتمادی با طنین‌انداز کردن یک صدای روایی همزاد همچون دوستی بی پروا به گذشته می‌پردازد، و همچنین برای مطالعه رویه‌های مورد استفاده در تهیه این اثر، با خوانش تحلیلی روانکاوانه و با تکیه به نظریات فروید‌، به بررسی اثر برای دسترسی به لایه های نهفته می پردازیم. با استفاده از نظریه‌‌های فیلیپ لوژون و مونیک گوسلین برای بررسی ساختار متن بر آن هستیم تا در این نوشته موسیقیایی مبتنی بر دیالوگ نشان دهیم که ساروت از این طریق خود زیست نامه نگاری منحصر به فردی را در بخش‌هایی با چیدمان تصاویر مجزا در فصل‌های ناپیوسته گرد هم می‌آورد.