ارزیابی تاثیر شاخص عینی فرم شهری بر میزان پیاده روی ساکنان محله مطالعه موردی: منطقه 14 شهر اصفهان

طراحی محیط ساخته شده یکی از مولفه‌های موثر در مواجهه با چالش‌های سلامتی می‌باشد. هدف هدف پژوهش حاضر ارزیابی تاثیر شاخص عینی فرم شهر بر پیاده روی ساکنان دو محله متفاوت به لحاظ فرم شهری می‌باشد.

روش مورد استفاده در این پژوهش از نوع کمی مبتنی بر تکنیک‌های تحلیلی-توصیفی است. ابتدا به مبانی نظری مرتبط با محیط ساخته شده و فعالیت فیزیکی پرداخته شد. پس از آن با تبیین متغیرهای فرم شهری(تراکم مسکونی، اختلاط کاربری، اتصال خیابان‌ها) ذیل شاخص قابلیت پیاده‌روی، این متغیرها برای محلات منطقه 14 با استفاده از Arc GIS محاسبه می‌شود. با توجه به هدف پژوهش، دو محله بر اساس تفاوت در شاخص عینی قابلیت پیاده روی ضمن کنترل متغیرهای اجتماعی-اقتصادی انتخاب شدند. میزان فعالیت فیزیکی 100 نفر از ساکنان هر دو محله به وسیله پرسشنامه IPAQ از طریق مصاحبه رودررو استخراج شد.

بر اساس یافته‌های پژوهش 63درصد افراد در محله با شاخص قابلیت پیاده‌روی 52/9، مقدار فعالیت فیزیکی متوسط≥30 دقیقه توصیه شده در روز را برآورده کرده اند؛ در مقایسه با 36درصد افراد در محله با شاخص قابلیت پیاده‌روی 30/5. متغیرهای فرم شهری به طور مستقیم میزان فعالیت فیزیکی و پیاده روی ساکنان را تبیین می‌کند. افراد در محله با رتبه بالاتر در متغیرهای تراکم مسکونی، اختلاط کاربری و اتصال خیابان ها تحرک بیشتر نسبت به محله با رتبه پایین‌تر در متغیرهای مذکور دارد.

این پژوهش با رویکرد مبتنی بر سنجش کمی و تکنیکال به ارزیابی تاثیر متغیرهای عینی فرم شهری بر میزان فعالیت فیزیکی ساکنان دو محله از یکی از مناطق محروم اصفهان می پردازد. این متغیرها به طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفتند و در قالب شاخص‌ قابلیت پیاده‌روی در محله‌ها منعکس شده است.