بررسی فقدان استقرار نظام جامع برنامه ریزی و کنترل پروژه بعنوان معضلی در سازمان های پروژه محور (به همراه مطالعه موردی در سه استان کشور)

سال های متمادی است که از پیدایش سیستم های نوین و منظم برنامه‌ریزی و کنترل پروژه می‌گذرد و کار توسعه این روش ها و سیستم ها و تکمیل بسته‌های نرم‌افزاری (software packages) برنامه‌ریزی و کنترل پروژه، همچنان ادامه دارد. در جریان تدوین و تکمیل این سیستم، روش های گوناگونی برای برنامه‌ریزی و نمایش فعالیت ها ابداع شده است. روش نمودار میله‌ای(bar chart) و روش های تحلیل شبکه(Network Analysis methods) که در گفتگوهای روزمره از آنها با عنوان روش سی.پی.ام (CPM) یا روش مسیر بحرانی یاد می‌شود، از مهم ترین این روش ها است. امروزه اهمیت و لزوم استفاده از نظام جامع برنامه‌ریزی وکنترل پروژه، در بسیاری از سازمان ها کاملا آشکار شده است. مدیریت ثمربخش و کارآمد پروژه های غیر کوچک، بدون بهره‌گیری از کامپیوتر و بسته‌های نرم‌افزاری برنامه‌ریزی و کنترل پروژه، کاری تقریبا غیر ممکن است. به دنبال ضرورت این موضوع، این تحقیق همواره در صدد این است که اهمیت و لزوم استقرار نظام جامع برنامه‌ریزی و کنترل پروژه در سازمان های پروژه محور را شرح دهد و به دنبال آن با بررسی نمونه های مطالعه موردی در سه استان مهم کشور، فقدان و عدم استفاده کارا از سیستم برنامه‌ریزی و کنترل پروژه را به منصه ظهور رساند و به محققین آینده توصیه نماید که در پی بهبود این نظام در جهت مدیریت بهتر پروژه ها گام بردارد تا بتواند این نواقص را پوشش دهند. نتایج بخش اول پژوهش نشان می دهد که متاسفانه در بین اکثر پروژه های مهم و مورد مطالعه، نمونه ای که در آن از نظام جامع برنامه ریزی و کنترل پروژه درست و بهینه استفاده شده باشد وجود ندارد. دلایل عدم استقبال مجموعه عوامل ذیربط در پروژه ها به شرح ذیل می باشد: 1- عدم تاکید و اجبار سازمان های متولی پروژه های عمرانی و غیرعمرانی (سازمان برنامه و بودجه کشور، سازمان نظام مهندسی، شهرداری ها، نظام فنی و اجرایی کشور، ادارات و وزارتخانه های ذیربط) کشور به دستگاه های اجرایی جهت استفاده از نظام جامع برنامه ریزی و کنترل پروژه درست و بهینه. 2- فقدان دانش وکمبود شدید نیروی متخصص مربوطه در پروژه های کشور.