بررسی فنوتیپی مقاومت آنتی بیوتیکی در جدایه های کورینه باکتریوم سودو توبرکلوزیس جدا شده از گوسفندان مبتلا به لنفادنیت پنیری شهرستان بینالود مشهد

لنفادنیت پنیری یک بیماری عفونی پوستی بسیار شایع در بین گوسفندان و بزها در سراسر جهان است که عامل این بیماری باکتری کورینه باکتریوم پسودوتوبرکلوزیس</em> است. ایجاد این بیماری در بین دام ها همواره ضررهای اقتصادی چشمگیری به همراه دارد. در این مطالعه تعداد 40 نمونه از آبسه های موجود در موارد دام زنده و لاشه های کشتارگاه دام در شهرستان مشهد و بینالود مورد بررسی قرار گرفت. جهت نمونه گیری از عقده های لنفاوی دارای تورم و چرک، به وسیله سرنگ نمونه از داخل غدد متورم به مقدار حدود 1 سی سی جمع آوری شد و سرنگ حاوی نمونه در کنار یخ به آزمایشگاه انتقال داده شد. نمونه های جمع آوری شده به محیط کشت BHI براث انتقال داده شدند و پس از تایید توسط تست هایی از قبیل رنگ آمیزی گرم ، تست کاتالاز و تشخیص از روی پرگنه باکتری، دیسک گذاری جهت تعیین میزان مقاومت و حساسیت جدایه ها به روش کربی بایر انجام شد. بررسی تعیین میزان حساسیت و مقاومت در جدایه های مورد مطالعه نشان داد که بیشترین میزان مقاومت جدایه ها نسبت به آنتی بیوتیک داکسی سایکلین (5/72 درصد) بود و کمترین میزان مقاومت نسبت به آنتی بیوتیک های سولفامتوکسازول تری متوپریم (5/17 درصد) بود. روش دیسک دیفیوژن آگار می تواند به عنوان یک روش غربالگری اولیه و ابتدایی جهت تعیین میزان مقاومت و حساسیت استفاده گردد لذا برای بررسی دقیق میزان مقاومت جدایه ها می توان از روش ژنوتیپی استفاده کرد.