مقایسه اثر سه روش تمرین استقامتی، مقاومتی و موازی بر آمادگی هوازی و شاخص های ترکیب بدنی دانشجویان پسر غیر ورزشکار دارای اضافه وزن

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر سه شیوه تمرین استقامتی، مقاومتی و موازی بر آمادگی هوازی و شاخص های ترکیب بدنی دانشجویان پسر دارای اضافه وزن بود. بدین منظور تعداد 45 دانشجوی پسر ساکن خوابگاه دانشگاه شاهد که مبتلا به اضافه وزن بودند به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه استقامتی، مقاومتی و موازی تقسیم شدند. پروتکل تمرینی به مدت 8 هفته (3 بار در هفته) با شدت و مدت معین انجام شد. قبل از شروع پروتکل و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، سنجش آمادگی هوازی، شاخص های ترکیب بدنی صورت گرفت. داده ها با استفاده از آزمون آنکووآ تجزیه و تحلیل شد (05/≤ α). یافته ها نشان داد هر سه پروتکل تمرینی تاثیر معناداری بر آمادگی هوازی و شاخص های ترکیب بدنی پسران دارای اضافه وزن داشت. در مقایسه های بین گروهی، گروه های استقامتی، مقاومتی و موازی بر آمادگی هوازی و شاخص های ترکیب بدنی تفاوت معناداری داشتند و در متغیرهای آمادگی هوازی و شاخص های ترکیب بدنی تمرین موازی موثرتر از دو تمرین دیگر بوده است. نوآوری پژوهش حاضر یکسان کردن حجم تمرین در سه پروتکل ورزشی بوده است تا با مقایسه بین گروهی موثرترین روش با مدت زمان یکسان را شناسایی کند. به نظر می رسد که 8 هفته تمرین استقامتی، مقاومتی و موازی تاثیر معناداری بر آمادگی هوازی و شاخص های ترکیب بدنی پسران غیرورزشکار دارای اضافه وزن دارد و هر سه شیوه تمرینی می تواند منجر به بهبود آمادگی هوازی و شاخص های ترکیب بدنی شود.