تاثیر تمرین ورزشی تناوبی با شدت بالا بر تغییرات سطوح بافتی کلاژن نوع 1و درصد فیبروز در رت های نر مبتلا به انفارکتوس میوکارد

سکته قلبی از لحاظ پاتولوژیکی به عنوان مرگ سلول های عضله قلبی به خاطر اختلال در جریان خون، ایسکمی طولانی شریان کرونری و جایگزین شدن بافت قلبی نکروزی به صورت یک زخم فیبروزی متراکم، تعریف می شود. بیان سطوح پروتیینی کلاژن-1 و فیبروز بعد از انفارکتوس قلبی در بافت قلب افزایش می یابد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر فعالیت ورزشی تناوبی با شدت بالا بر تغییرات سطوح بافتی کلاژن نوع-1 و میزان فیبروز رت های نر مبتلا به انفارکتوس میوکارد بود.

30 سر رت نر صحرایی نژاد ویستار با میانگین وزنی 25±270 گرم به طور تصادفی به سه گروه 10 تایی (گروه شم، کنترل  مبتلا به انفارکتوس میوکارد، تمرین مبتلا به انفارکتوس میوکارد) تقسیم شدند. جهت القا انفارکتوس میوکارد رت ها تحت عمل جراحی بستن شریان کرونری LAD قرار گرفتند و سپس از طریق اکوکاردیوگرافی ایجاد MI تایید شد و رت ها  پروتکل های تمرین ورزشی را به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته اجرا کردند. پس از اتمام مداخله تمرین ورزشی رت ها تشریح شدند.

میزان بیان سطوح پروتیینی کلاژن نوع-1 و درصد فیبروز در بافت قلبی رت های مبتلا به انفارکتوس میوکارد گروه تمرین نسبت به گروه انفارکتوس میوکارد شاهد کاهش معناداری یافت (001/0≤P).

به نظر می رسد فعالیت ورزشی تناوبی با شدت بالا می تواند از طریق کاهش بیان سطوح پروتیینی کلاژن نوع-1 و درصد فیبروز در بافت قلبی موش های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد از اثرات منفی اسکار و فیبروز جلوگیری کند که این موضوع یک سازوکار مهم برای عملکرد قلبی و پیشگیری از آسیب قلبی باشد.