رابطه علی انسجام و تعارض خانواده با رضایت از مدرسه با میانجیگری خودکارآمدی در دانش آموزان دختر دوره ابتدایی

هدف مطالعه حاضر بررسی مدل ساختاری انسجام و تعارض خانواده با رضایت از مدرسه در دانش آموزان دختر دوره ابتدایی با تاکید بر نقش میانجیگر خودکارآمدی بوده است. جامعه مورد پژوهش، همه دانش آموزان دختر پایه پنجم و ششم مدارس دوره ابتدایی شهر خرم آباد در سال 98-1397 بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای 300 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. بر اساس دستورالعمل هو و بنتلر (1999) به ازای هر متغیر 15 نفر انتخاب و 28 پرسشنامه به دلیل ناقص بودن کنار گذاشته شدند. در نهایت نمونه به 272 مورد تقلیل یافت. داده ها با استفاده از مقیاس جو خانواده موس و موس (1986)، پرسشنامه خودکارآمدی برای کودکان (موریس، 2001) و مقیاس چندبعدی رضایت از زندگی دانش آموزان هوبنر (2001) گردآوری شدند. مدل معادلات ساختاری به مثابه یک روش آماری برای تحلیل داده ها به کار برده شده است. نتایج نشان داده که انسجام و تعارض خانواده با رضایت از مدرسه رابطه معنادار داشته اند. همچنین آزمون میانجیگری به وسیله روش بوت استرپ نشان دهنده معناداری نقش میانجیگر خودکارآمدی در رابطه انسجام و تعارض خانواده با رضایت از مدرسه بود. در تبیین یافته ها می توان گفت که وقتی فرزندان ادراکی صمیمانه و بدون کنترل و حفاظت از رابطه با والدین خود داشته و دارای خانواده منسجمی باشند، از طریق باور به توانایی خویش در جهت موفقیت در زمینه های تحصیلی، هم رضایت و خرسندی از زندگی تحصیلی و هم کنترل پذیر بودن پیامد اعمال خویش را تجربه خواهند کرد. ازآنجایی که دانش آموزان خودکارآمد تلاش و زمان بیشتری برای کار و مطالعه صرف می کنند، نتایج تحصیلی بهتر و در نتیجه رضایت بیشتری از مدرسه دارند.