بررسی مبانی مشترک سوررئالیسم و مثنوی های عطار نیشابوری

سورریالیسم به معنای فراواقع گرایی نام مکتبی است که در فاصله ی سال های 1920 تا 1924 در فرانسه شکل گرفت. پیروان این مکتب در جستجوی واقعیتی برتر به انکار و مقابله با هرآنچه در میزان عقل و خرد و هنجارهای اجتماعی ارزش شمرده می شد برخاستند. مبانی نظری این مکتب از جمله نگارش خودکار، عقل ستیزی، زبان طنز، توجه به درون و مانند آن در راستای رسیدن به نقطه وحدت، تداعی گر اصول و مبانی مکتب عرفانی و حقیقت برتری است که هدف آن شمرده می شود. مثنوی های عطار ازجمله آثاری است که بسیاری از نویسندگان مکتب سورریالیسم آنها را ستوده و از آنها تاثیر بسیاری پذیرفته اند. در پژوهش حاضر مبانی مشترک مکتب سورریالیسم و مثنوی های عطار؛ از جمله جنون و عقل گریزی، طنز، وحدت تضادها، بریدن از دنیای بیرون و توجه به درون، خواب و رویا، تخیل، علیت ستیزی، لازمانی و لامکانی بررسی و تحلیل شده و فرضیه ی تاثیرپذیری این مکتب از آثار عطار تایید و اثبات می شود