بررسی «توجه به صورت زبانی» (form-on-focus) بعنوان روش کلاسی تسهیل در فراگیری زبان (SLA) : آیا این صورت زبانی (form) باید منطبق بر «دستورمندی» (Grammaticality) باشد یا «متن مندی» (Textuality)؟

دستور زبان همواره از جانب زبان آموزان و دست اندرکاران آموزش زبان از اجزاء ضروری زبان به حساب آمده و برنامه ریزی برای آموزش زبان و انتظارات از این برنامه ها تحت تاثیر این دیدگاه قرار داشته است. تعاریف "دستور زبان" و مقالات مربوطه اش در زبان ها صرف نظر از تفاوت های آشکار ممکنه، به دوران دستور نویسان التین و یونانی برمیگردد و این تعارف حتی دوران حاضر و ظهور مطالعات علمی زبان که نظام منحصر به فرد هر زبان را به رسمیت می شناسد (ر.ک به سوسور 1956/1916) پایدار مانده است. دستور زبان چیست و در یادگیری زبان دوم چقدر موثر است یا اصال آیا تاثیری دارد؟ این مقاله درک عامه از دستور زبان به معنای "نظام قواعد" (system-code) را در مقابل دستور زبان به معنای "نظریه هایی برای تجربه انسانی" را تعبیر به معنا می کند (ر.ک به 2004, Matthissen & Halliday). به عبارت دیگر "دستورمندی" را در مقابل "متن مندی" قرار می دهد و استدلال می کند که در فرایند آموزش زبان، در صورت رجوع دادن زبان آموز به "دستور زبان" (همانطوری که روش های فراگیری زبان دوم SLA ،این امر را تحت عنوان توجه به صورت زبانی توصیه می کنند)، دستور زبان باید در چارچوب نوع دوم یعنی "متن مندی" تعریف شود. در ادامه، آثار و نوشته های قبلی در این زمینه (ر.ک به 2019, 2016, 2015 Saedi Lotfipour)مقاله حاضر مفهوم "متن مندی" و نظام متونی را، و اینکه ادراک این ظام چطور به زبان آموز امکان می دهد تا متن مورد مطالعه را درک نماید مورد بحث قرار داده و مثال هایی را در زمینه کنش های تسهیل گر فرایند فراگیری زبان دوم در کلاس ارایه می دهد.