سیر تحول «تشبیب» در شعر سبک های خراسانی و عراقی

 قصیده که از کهن ترین قالب های شعر فارسی است، از دیدگاه بلاغیون به چهار بخش «تشبیب»، «تنه ی اصلی»، «تخلص» و «شریطه» تقسیم می شود. این پژوهش در پی بررسی سیر تحول تشبیب قصیده در دو سبک خراسانی و عراقی است  و برای دست یابی به نتیجه ی مطلوب، این موضوع را از جوانب گوناگون مطالعه خواهد کرد؛ بنابراین با بررسی آثار منظوم و منثور دو سبک خراسانی و عراقی در پی پاسخ به پرسش هایی از این قبیل است: تشبیب قصاید در طول دوره ی مطالعاتی این پژوهش چه تغییر و تحولاتی یافته است؟ تحول تشبیب بر چه اساسی بوده و چه عناصری در این زمینه موثر بوده اند؟ دیدگاه شاعر به عنوان یک شعرشناس درباره ی مقدمه ی قصاید چه بوده است؟ آیا تشبیب از دیدگاه نویسندگان متون منثور با دیدگاه شاعران متفاوت است؟ «وجود مضامین اشعار فارسی در محتوای تشبیب در متون سده های ششم تا هشتم هجری علاوه بر تاثیرپذیری و پیروی از مضامین اشعار عرب»، «معرفی و شناسایی تشبیب»، «بررسی تحولی نو در شناخت تشبیب در اواخر قرن هشتم» و «شباهت ساختاری و محتوایی تشبیب در متون منثور» از نتایج این پژوهش به شمار می آیند.