همسنجی اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی و خود مراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم

پژوهش حاضر با هدف همسنجی اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی و خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم در انجمن دیابت شهرکرد در سال 1398 انجام شد.

مواد و روش ها: 

روش تحقیق حاضر نیمه تجربی است و برای جمع آوری داده ها از طرح پیش آزمون-پس آزمون (سه گروهی) با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل و گروه پی گیری استفاده شده است. جامعه آماری پژوهش را کلیه بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم انجمن دیابت شهرکرد تشکیل دادند که از بین آن ها، 45 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (هر گروه 15 نفر) و یک گروه کنترل (15 نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش درمان شناختی رفتاری 9 جلسه 60 دقیقه ای و گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد 8 جلسه 60 دقیقه ای تحت آموزش قرار گرفتند و گروه کنترل در لیست انتظار ماندند. ابزارهای مورد استفاده در پژوهش حاضر شامل کیفیت زندگی بیماران دیابتی توماس و همکاران، 2004 و خودمراقبتی توبرت و همکاران، 2000 بودند که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسش نامه از طریق نرم افزار SPSS24 در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس مکرر) انجام گرفت.

یافته ها: 

نتایج پژوهش نشان داد که درمان شناختی رفتاری و درمان پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی بیماران تاثیر معناداری نداشته است. همچنین نتایج نشان داد که هر دو مداخله به کار رفته در این پژوهش می توانند به طور معناداری خودمراقبتی را بهبود ببخشند (05/0<P)، با این تفاوت که مداخله مبتنی بر درمان پذیرش و تعهد دارای تاثیر بیشتری بر خودمراقبتی بیماران بود همچنین این اثربخشی در مرحله پی گیری نیز ادامه داشت.

نتیجه گیری:

 بر اساس نتایج این پژوهش، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند میزان خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم را افزایش دهد.