بررسی چشم انداز مدیریت منظر شهری در ایران و جهان با تاکید بر توسعه پایدار

ساختار مدیریت شهری در ایران به منظور گذر از نظام متمرکز و حرکت به سمت نظام غیر متمرکز و بیرون رفت از چالش های رخ داده، لاجرم باید ایجاد تحول در نظام برنامه ریزی مدیریت توسعه شهری در رابطه با سیما و منظر شهری را به عنوان یک راه حل اساسی پذیرا باشد. این امر یک انتخاب نیست بلکه یک ضرورت انکار ناپذیر جهت ارتقا کیفیت منظر شهری تلقی میگردد. چراکه در شرایط فعلی این ساختار علیرغم سعی و تلاش فراوان در ایجاد ارتباط و تعامل میان سه عامل اصلی شکل گیری شهر، انسان، فضا و محیط عاجز از پاسخگویی و حل مشکلات رو به تزاید اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیست محیطی شهرها به ویژه در شهرهای بزرگ کشور بوده و شیوه های کنونی برنامه ریزی و مدیریت توسعه شهری در زمینه سیما و منظر نه تنها در مواجه با این معضلات، ضعف و ناکارآمد جلوه می نماید بلکه موجب تشدید اوضاع بحرانی نمودن آن به خصوص از طریق ایجاد تمرکز و دفع نظام مشارکتی می باشد. پژوهش حاضر با هدف تحلیل نظام مدیریت شهری در ایران و خارج از ایران (تحلیل چند شهر از جهان) با بهره گیری از قوانین مورد عمل با استناد به رویکرد دولت می باشد و در ادامه با توجه به سلسله مباحث و موضوعات پیرامون مدیریت منظر شهری، افق آتی مدیریت شهری با رویکرد ساماندهی منظر از دید توسعه پایدارتحلیل و ارزیابی گردد. روش پژوهش به صورت توصیفی و تحلیلی با بررسی نظام مدیریت منظر شهری از نقطه نظر مفهومی در ایران و جهان و نیز بررسی مفهوم شهرداری و وظایف آنها در ایران و جهان و نیز بررسی اجمالی قوانین مدیریت منظر شهری در ایران و چند شهر جهان و در نهایت ارایه الگوهایی در رابطه با مدیریت نظام منظر شهری مورد بررسی قرار گرفته است. نتیجه گیری پژوهش حاضر نمایانگر این موضوع است که تغییر نظام مدیریت شهری تمرکزگرا به سوی نظام مدیریت غیر شهری متمرکز شهری متمرکز در راستای ارتقا سطح سیما و منظر شهری، لاجرم بایستی براساس رویکرد توسعه پایدار شهری میباشد.