فرمان سه زبانه چینی- فارسی- اویغوری در دیوان سلسله مینگ در چین (1386 تا 1616م/ 787 تا 1025ق)*
مراودات ایران و چین منحصر به روابط سیاسی- اقتصادی نیست. با حمله چنگیزخان به چین در اوایل قرن چهاردهم میلادی و روی کارآمدن سلسله «یوان» (大元Yuan-1271 تا 1368م)، شرایط جدیدی برای اقوام غیربومی چین به وجود آمد تا به نظام اداری- دیوانی این کشور وارد شوند. در واقع حاکمان مغولی با بهکارگیری نیروهای غیربومی، امکان تداوم حیات سیاسی خود را در چین فراهم کردند. یکی از گروه های بزرگ قومی که طی این دوره به چین مهاجرت کردند یا کوچ داده شدند، فارسیزبانان ساکن ماوراءالنهر، خراسان و دیگر نقاط ایران بودند. این مهاجران در امور مختلف اداری و تجاری مشغول شدند و زبان فارسی نیز بهتدریج به امور اداری و روابط خارجه چین راه یافت؛ به عبارت دیگر، زبان فارسی در چین از دو طریق نظام اداری سلسله یوان و گروه های فارسی زبان گسترش یافت و به زبان میانجی اقوام مسلمان و زبان دینی یکی از گروههای قومی جدید به نام «هویهوی» (回回hui hui) تبدیل شد که از تبار همان مهاجران فارسیزبان بودند. این کاربرد در نظام اداری چین در دوره سلسله مینگ (明朝 Ming-1386 تا 1616م/787 تا 1025ق) ادامه یافت و برای ترجمه متون فارسی به چینی واحد اداری جدیدی در دیوان پادشاه به وجود آمد و اسناد بسیاری به زبان فارسی نوشته شد. فرمان سهزبانه چینی- فارسی- اویغوری که در این مقاله معرفی شده است، یکی از این اسناد فارسی دیوانی است که خطاب به یکی از بزرگان مسلمان شهر «یانجو» (Yangzhou 扬州) به نام «امیرحاجی» است. این مقاله ضمن معرفی پیشینه کاربرد زبان فارسی در امور اداری چین، فرمان سه زبانه موجود در موزه اقلیتهای قومی پکن را مورد بررسی، بازخوانی و ارزیابی تاریخی قرار میدهد.
چین ، ایران ، زبان فارسی ، سلسله مینگ ، هویی هویی ، فرمان سه زبانه
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.