چگونگی جمع بین گردشگری حلال و روایاتی که سیاحت را نکوهش نموده اند

این پژوهش که با روش توصیفی و تحلیلی انجام شده، در پی آن است که بین روایاتی که سیاحت را نکوهش کرده اند، با گردشگری حلال جمع کند. از این پژوهش برمی آید که  اسلام برای سیاحت به معنای گردشگری اهدافی در نظر گرفته است. مواردی هم چون «سفر»، «سیر»، «نفر»، «هجرت» و مانند این ها زیرمجموعه سیاحت قرار می گیرند. اسلام، سیاحتی را که موجب بریدن از جامعه، سخن چینی، افساد بین دیگران و مانند این ها می شود، نمی پذیرد. کلمه «سیاحت» در طول زمان تغییرات زیادی یافته است. روایاتی که سیاحت را نکوهش کرده اند، گردشگری حلال را نفی نمی کنند، زیرا این نوع روایات، بر «سیاحت» به معنای مذموم آن، یعنی رهبانیت و انزوای متحرک، سیاحت با هدفی غیر شرعی هم چون افساد بین دیگران، سخن چینی و... دلالت دارند، اما سیاحت خوب (گردشگری حلال)، موجب پایداری زندگی اجتماعی، استحکام نهاد خانواده، نشاط علمی، کسب تجارب مفید و مانند آن می شود. از همین رو در بحث نماز و روزه مسافر و دیگر تکالیف مشابه، احکام متفاوتی برای گردشگری حلال و حرام بیان شده است.