مدل توسعه مکانی و ارتقاء کیفیت محیطی پیادهراه های شهری با رویکرد زمینه گرا (نمونه موردی: پیادهراه بوعلی همدان)

رویکرد پیاده مداری خیابان ها و میدان های شهری، به دنبال ارتقاء کیفیت زندگی و نگرشی انسانی به فضا می باشد، که در این میان توجه به زمینه ها و بسترهای فرهنگی و اجتماعی محیط، نقش مهمی در توفیق و یا عدم توفیق تبدیل فضاهای عمومی به پیاده راه های شهری خواهد داشت. پیاده راه بوعلی یکی از محورهای مهم در بافت متراکم و مرکزی شهر همدان می باشد. این پژوهش به دنبال مدل توسعه در پیاده راه بوعلی شهر همدان و همین طور یافتن راهکار هایی جهت ارتقاء کیفیت های محیطی است. برای این منظور با 60 نفر از افراد شامل: متخصصین معماری و شهرسازی، مدیران شهری، گردشگران، کسبه و کاربران پیاده راه، مصاحبه عمیق به روش گلوله برفی انجام شد. شیوه ی تحلیل داده ها به وسیله ی کدگذاری باز، کدگذاری محوری، و کدگذاری گزینشی انجام شد که در نهایت 136در قالب مفهوم و 33 مقوله استخراج و استنباط گردید. نتایج پژوهش نشانگر آن است که پدیده محوری در راستای توسعه پیاده راه بوعلی، ارتقاء حضورپذیری و هویت فضایی می باشد. بدین ترتیب این روش با در نظر گرفتن همه جنبه های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، عملکردی، محیطی و کالبدی مکان، منجر به ایجاد ارزش افزوده جدیدی در پیاده راه بوعلی می شود.