شیوع انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم مقاوم به ونکومایسین و تیکوپلانین جدا شده از نمونه های مدفوع افراد سالم و نمونه های محیطی بیمارستانی

ژن های مقاومت به گلیکوپپتیدها می توانند از باکتری های گرم مثبت محیطی و فلور نرمال به سویه های بالینی منتقل شوند. بنابراین، هدف از این مطالعه بررسی شیوع سویه های انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم مقاوم به ونکومایسین و تیکوپلانین در نمونه های محیطی بیمارستانی و مدفوع افراد سالم بود.

مواد و روش ها: 

در این مطالعه تجربی، نمونه های مدفوع انسانی و محیطی بیمارستانی جمع آوری شده و بر روی محیط کشت انتخابی M-enterococcus agar تلقیح شدند. سپس، با استفاده از روش های فنوتیپی و مولکولی شناسایی دو گونه انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم انجام شد. تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی ایزوله ها در مقابل تیکوپلانین و ونکومایسین به روش میکروبراث دایلوشن انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها:

 از 145 ایزوله جدا شده، 84 ایزوله (93/54 درصد) انتروکوکوس فکالیس و 61 ایزوله (07/42 درصد) انتروکوکوس فاسیوم تشخیص داده شدند. به طور کلی، 1 (19/1 درصد) ایزوله انتروکوکوس فکالیس و 4 (56/6 درصد) ایزوله انتروکوکوس فاسیوم به ونکومایسین مقاوم بودند، در حالی که 4 (56/6 درصد) ایزوله انتروکوکوس فاسیوم نسبت به تیکوپلانین مقاوم بودند. حداقل غلظت مهارکنندگی 50 (MIC50) و 90 (MIC90) برای ونکومایسن و تیکوپلانین در انتروکوکوس فکالیس و انتروکوکوس فاسیوم، به ترتیب 4 و 16 میکروگرم/میلی لیتر بود.

نتایج MIC ونکومایسین و تیکوپلانین نشان دهنده حساس بودن اکثر ایزوله های انتروکوکوس مورد مطالعه نسبت به این دو آنتی بیوتیک بود. نتایج این مطالعه پیشنهاد می کند که جهت جلوگیری از بروز مقاومت دارویی به آنتی بیوتیک های ونکومایسین و تیکوپلانین، باید نظارت دقیقی بر مصرف این آنتی بیوتیک ها صورت گیرد.