شناسایی پیشایندهای پیش کنشگری مدیران و توسعه آن در یک سازمان عمومی

زمینه و هدف:

 شدت و گستردگی رقابت، ارتباطات و اطلاعات سریع، تغییرات فزاینده و پیشرفت فناوری نیاز به وجود مدیران پیش کنش را برای هدایت و سازماندهی امور سازمانی اجتناب ناپذیر کرده است. بر این اساس، این پژوهش به توسعه پیش کنشگری مدیران یک سازمان عمومی پرداخته است.

روش شناسی: 

این تحقیق نوعی پژوهش کاربردی و کیفی است که با روش آمیخته متوالی (کیفی - کمی) انجام شده است. در مرحله کیفی، پیشایندهای تقویت کننده پی کنشی مدیران با رویکرد استقرایی و روش تحلیل محتوای کیفی تحقیقات مرتبط استخراج و تلفیق شدند. در مرحله دوم نیز، روش های توسعه پیشایندهای پیش کنش گری با استفاده از نظرات 12 نفر از خبرگان اولویت بندی شدند.

پیشایندهای تقویت کننده پیش کنشگری مدیران در قالب سه مقوله اصلی پیشایندهای خصوصیتی (شخصیتی و انگیزشی)، پیشایندهای رفتاری (رفتارهای نوآورانه، تحول گرایانه، مسئله محور، ارتباطی و سازمانی) و پیشایندهای قابلیتی (قابلیت های شناختی، روان شناختی و هوشمندی) طبقه بندی شده اند. فعالیت های خود توسعه ای برای توسعه مقوله پیشایندهای رفتاری، روابط توسعه ای برای توسعه مقوله پیشایندهای خصوصیتی و فعالیت های خود توسعه ای برای توسعه مقوله پیشایندهای قابلیتی دارای بالاترین اولویت توسعه بودند.

پیش کنش گری به عنوان یک قابلیت حیاتی مدیران در دنیای رقابتی امروز قابل توسعه است. بهسازی خصوصیات، رفتارها و قابلیت های فردی تقویت کننده این قابلیت آمادگی مدیران را برای پیش کنشگری ارتقا خواهد داد.