اثر عصاره های مختلف هسته انگور سیاه بر باکتری های لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس و لاکتوباسیلوس کازئی

به دلیل محدودیت روش های آنتی میکروبیال شیمیایی در درمان پوسیدگی دندان، اخیرا مطالعات بر مواد آنتی باکتریال با منشا گیاهی برای مهار باکتری های عامل پوسیدگی معطوف شده است. هدف از این مطالعه، بررسی اثر عصاره هسته انگور سیاه بر باکتری های لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس وکازیی می باشد.

در این مطالعه توصیفی-مقطعی، هسته انگور vitis vinifera خشک و پودر حاصل برای تهیه عصاره های آبی، الکلی و استونی در ظروف مجزا ریخته و حلال به آن ها اضافه شد. پس از قرار گرفتن در shaker incubatorو عبور از کاغذ صافی، به پلیت منتقل شد. پس از کشت دادن باکتری های لاکتوباسیلوس اسیدفیلوس و کازیی در لوله های حاوی محیط کشت مولر هینتون براث، عصاره های آبی، الکلی و استونی به آنها اضافه شد. لوله ای بدون عصاره به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. ترکیب حاصل در محیط شکلات آگار کشت داده شد. غلظت های اولیه 2، 4 و8 میکروگرم/میلی لیتر قادر به مهار رشد باکتری ها نشد لذا غلظت های بالاتر به منظور تعیین MIC مورد بررسی قرار گرفت.نتایج به دست آمده در نرم افزار SPSS-17 و با آزمون های Chi-Square,Mann-Witney و Kruskal Wallis مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. α =0.05 معنی دار تلقی می گردد.

MIC عصاره آبی برای لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس و کازیی به ترتیب 32 و 64 میکروگرم بر میلی لیتر به دست آمد. عصاره الکلی در غلظت 128 رشد هر دو باکتری را متوقف کرد. و MIC عصاره استونی برای لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس 64 و برای کازیی 128 میکروگرم بر میلی لیتر بود. عصاره آبی نسبت به الکلی موثرتر (p=0.016) بود. در حالی که بین عصاره های الکلی و استونی (p=0.1267) و آبی و استونی (p=0.061) تفاوت معناداری وجود نداشت.

خاصیت آنتی باکتریال عصاره آبی هسته انگور سیاه بیش از عصاره الکلی و استونی بود. عصاره های الکلی و استونی در مهار رشد باکتری تفاوت معنی داری نداشتند. بنابراین ممکن است بتوان از عصاره آبی هسته انگور سیاه برای کنترل پوسیدگی استفاده کرد.