اثر یک دوره تمرین ترکیبی بر پروگرانولین، هموگلوبین گلیکوزیله و مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو دارای اضافه وزن و چاق

پروگرانولین (PGRN) اخیرا به عنوان علامت جدیدی از پاسخ التهابی مزمن در چاقی و دیابت نوع 2 معرفی شده، است که می تواند مستقیما روی مسیر انتقال پیام انسولین تاثیر بگذارد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین ترکیبی بر تغییرات سطوح سرمی پروگرانولین، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c)و مقاومت به انسولین در زنان دارای اضافه وزن و چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود.

سی و شش زن در سه گروه کنترل، تمرین موازی یک (هوازی-مقاومتی)، تمرین موازی دو (مقاومتی- هوازی) تقسیم شدند. تمرین موازی؛ تمرین هوازی با شدت 80 تا 95% ضربان قلب بیشینه، تمرین مقاومتی با شدت 60 تا 85 درصد یک تکرار بیشینه بود. متغیرهای تن سنجی، قدرت عضلانی و ظرفیت هوازی، تغییرات PGRN، HbA1c و مقاومت به انسولین قبل و بعد از دوره اندازه گیری شد. برای آنالیز داده ها آزمون آنالیز واریانس اندازه های مکرر استفاده شد و سطح معنی داری 0/05> در نظر گرفته شد.

اثر اصلی و اثر تعاملی در متغیرهای PGRN،HbA1c ، مقاومت به انسولین، قدرت عضلانی و ظرفیت هوازی در طول زمان معنی دار بود (001/=p). باوجود بهبود در سطوح PGRN، HbA1c، مقاومت به انسولین، قدرت عضلانی پایین تنه و ظرفیت هوازی در گروه های تمرینی، تفاوت معنی داری بین این گروه های با گروه کنترل مشاهده نگردید (0/05<p). با این حال؛ قدرت عضلانی بالاتنه در هر دو گروه تمرینی ترکیبی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافته بود (001/=p).

استفاده از تمرین ترکیبی با ترتیب مختلف برای مدت 12 هفته موجب تغییر معنی داری در پروگرانولین،HbA1c ، مقاومت به انسولین و هم چنین عوامل عملکردی نگردید.