ارزیابی بتادومیکروگلوبولین به عنوان شاخص اختلال عملکرد زودرس گرافت در گیرندگان کلیه از اهداکنندگان زنده

تشخیص زودرس عملکرد گرافت، از وقایع مهم بعد از پیوند کلیه هست. این مطالعه باهدف ارزیابی روند تغییرات کراتینین سرم (sCr) و بتادومیکروگلوبولین (B2M) در گیرندگان پیوند کلیه از اهداکنندگان زنده طراحی شده است.

مواد و روش کار:

 در این مطالعه از 39 گیرنده پیوند کلیه در طول 8 بازه زمانی (روز قبل تا 84 ساعت بعد از پیوند) نمونه های خونی گرفته شد. دریافت کنندگان کلیه برحسب کراتینین روز پنجم بعد از پیوند به کمتر و یا بیشتر از mg/dl 70/1، در گروه هایی با عملکرد خوب (Good Early Graft Function: GEGF) و عملکرد ضعیف (Poor Early Graft Function: PEGF) طبقه بندی شدند. شاخص های دموگرافیک و بالینی گیرندگان از پرونده استخراج شد. sCr به روش ژافه و B2M به روش الایزا اندازه گیری شدند. توصیف جامعه آماری با استفاده از شاخص میانه و میانگین انجام شد. تفاوت بین دو گروه مطالعه با سطح معناداری 05/0 و آزمون Independent T-test ارزیابی و نمودارهای مربوطه با Excel 2016 ترسیم شد.

یافته ها: 

میزان شیوع PEGF و GEGF به ترتیب 3/33درصد و 7/66درصد بود. در گروه GEGF، میزان sCr به صورت تدریجی کاهش یافت و در 36 ساعت پس از عمل به کمترین مقدار خود رسید. در گروه PEGE، شیب کاهش sCr آهسته تر و با نوساناتی همراه بود. در گروه GEGF، مقدار B2M روند کاهشی داشت و در 72 ساعت بعد از عمل به کم ترین میزان خود رسید. در مورد گروه PEGF، تغییراتی نسبت به قبل از جراحی ثبت نشد.

بحث و نتیجه گیری:

 پژوهش حاضر اولین مطالعه ای است که به بررسی کاربرد B2M در تشخیص عملکرد زودرس گرافت در گیرندگان کلیه با زمان ایسکمی کوتاه می پردازد. یافته ها نشان می دهد که B2M قابلیت تفکیک گروه های GEGF و PEGF را دارد. و مطالعات بیشتری برای ارزیابی حساسیت و ویژگی B2M نسبت به sCr موردنیاز است.