ایجاد بانک ژن و تعیین فاصله ژنتیکی میگوهای بومی خلیج فارس و دریای عمان

وضعیت بحرانی زیستگاه و هم  چنین آلودگی های نفتی حاصل از آب توازن نفتکش ها و هم چنین پساب مزارع پرورش میگو هم اینک موجب سرعت افول و انقراض ارگانیسم های زنده شده و گونه های مهم و اقتصادی منطقه را در خطر انقراض قرار داده است. از این رو ایجاد بانک های ژنومی از موجودات زنده در راستای نگه داری نسخه هایی از ژنوم ذخایر ارزشمند ژنتیکی از آبزیان مهم می باشد. در این مطالعه به امکان ایجاد بانک ژن و شناسایی ژنتیکی 4 گونه مهم از میگوهای منطقه خلیج فارس (P.semisulcatus ،P.indicus ،P.merguiensis و P. monodon) پرداخته شد. نمونه برداری از مناطق بوشهر، جاسک، گواتر و هرمز که مهم ترین زیستگاه های گونه های مورد مطالعه می باشد به روش ترال کف در مهر ماه سال 96 انجام گرفت. استخراج DNA کل با استفاده از روش فنل - کلروفورم انجام گردید. پس از توالی یابی ژن 16 SrRNA میزان فاصله ژنتیکی بین توالی های به دست آمده سنجیده شد. نتایج نشان داد توالی هایی از دو مورفوتایپ از گونه ببری سبز متعلق به مناطق بوشهر و هرمزگان  دارای اختلاف ژنتیکی قابل ملاحظه ای در حدود 0/03 درصد بودند. این میزان اختلاف تمایز این دو مورفوتایپ را در کلادهای مورد بررسی تایید نمود. بیش ترین فاصله ژنتیکی در میان گونه های خانواده پناییده بین گونه های P. merguiensis و P. monodon به میزان 12 درصد و کم ترین فاصله ژنتیکی بین گونه های P. indicus و P. monodon به میزان 10 درصد ثبت گردید.