ارزیابی تعاملی انسان- مصنوع، در ارسی های دست ساز خانه های تاریخی بابل

یکی از جلوه های اصیل فرهنگ و آداب هر منطقه ای هنر و صناعات بومی آن منطقه است. ارتباط مصنوعات هنر بومی با کاربران فضاهای معین انسانی همواره ارتباطی دوسویه و معنادار تعریف شده است. این پژوهش با هدف بررسی نقش تعامل انسان-مصنوع در تولیدات دست سازهای کاربردی- تزیینی در یکی از حوزه های پرکاربرد طراحی عناصر معماری بومی به شکل ارسی، تلاش دارد تا نقش محتوای مفهوم دار این دست ساخته را در بستر رابطه تعاملی مورد ارزیابی قرار دهد. بررسی سهم هنرهای تجسمی در عناصر معماری و تحلیل گونه شناسی آن از منظرهای متفاوت مورد بحث قرار گرفته است. یکی از این حوزه ها، بحث محتوای مفهوم دار فرم در گونه های دستساخته ارسی می باشد که در این تحقیق با رویکرد طراحی تعاملی، ایجاد هویت در کاربر از طریق تحلیل محتوای فرم، مورد بررسی قرار گرفته است. سوالات پژوهش عبارتند از این که تجربه ارتباط مستقیم و نزدیک انسان- مصنوع در استفاده از ارسی به عنوان یک دست ساخته بومی چگونه است؟ و سهم تزیینات و عناصر نمادین ارسی در درک مخاطب و ایجاد هویت به چه میزان بوده است؟ روش تحقیق در این پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و بخشی از تحقیقات نمونه های موردی، از طریق پژوهش های میدانی نگارندگان با نگاهی بینارشته ای پوشش داده شده اند. در این راستا تلاش شده است تا با تحلیل عناصر بصری ارسی ها در چند نمونه دست ساز بومی در خانه های تاریخی بابل، اشتراکات تعامل انسان- مصنوع، به صورت متغیرهای قابل بسط در مطالعات مشابه مشخص گردند. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که تعامل میان کاربران فضاهای بومی با عناصر معماری، دارای متغیرهای متعددی است که به وجوه متفاوتی از ابعاد طراحی محصول اشاره دارد. وجه زیبایی شناسی، اجتماعی، فرهنگی و فنی و نحوه ساخت، از موارد قابل بحث در این زمینه می باشند و رویکرد طراحی تعاملی، می تواند بستر مناسبی جهت بررسی سهم شاخص های فرمی و تزیینات در ایجاد هویت و ارتباط موثر از سوی مخاطبان باشد. این رویکرد نشان می دهد که شاخص هایی که به عملکرد فرمی و نمادین ارسی اشاره دارند، در تعیین رفتار و ایجاد تعامل ماندگار از سوی مخاطبان موثرند.