بررسی اثر درمان با امپاگلیفلوزین بر فاکتورهای مرتبط با سلول هایT کمکی 22 در بیماران مبتلا به دیابت شیرین نوع 2

ازدیاد پاسخ سلول های T کمکی 22 (T helper 22, Th22)در پاتوژنز دیابت ملیتوس نوع 2 (T2DM) دخیل است. در این مطالعه، فاکتور رونویسی سلول های Th22 (AHR) و اینترلوکین 22 (IL-22) در سلول های TCD4+ و نیز تاثیر مصرف خوراکی امپاگلیفلوزین بررسیشد. همچنین همبستگی بین فاکتورهای یادشده و پارامترهای بالینی در بیماران تعیین شد.

مواد و روش ها:

در این مطالعهمورد-شاهدی 50 بیمار تحت درمان با متفورمین و گلیکلازیدبه دو گروه مساوی دریافت کنندهامپاگلیفلوزین (EMPA+) و غیر دریافت کنندهامپاگلیفلوزین (‐EMPA، گروه شاهد) تقسیم شدند. سلول های TCD4+ خون محیطی در روز شروع و 6 ماه بعد از درمان از بیماران جداسازی و میزان بیان ژنی AHR و IL-22با استفاده ازPCRReal-time و میزان ترشح IL-22 بعد از تحریک با استفاده از تکنیک الایزاسنجیده شد.

یافته ها:

میزانگلوکز پلاسمای ناشتا و هموگلوبین A1c در گروه EMPA+ پس از دوره درمان با امپاگلیفلوزین در مقایسه با روز شروع کاهش داشت (001/0>P و 04/0=P). کاهش میزان بیان ژنی IL-22 و ترشحIL-22پس از 6 ماه از آغاز درمان با امپاگلیفلوزیندیده شد (011/0=P و 001/0=P). همبستگی مثبت معنی داری میان ترشح IL-22 و بیان ژنی آن با AHR و گلوکز پلاسمای ناشتا و هموگلوبین A1c در بیماران EMPA+ بعد از درمان مشاهده شد (05/0<p).

نتیجه گیری:

امپاگلیفلوزین علاوه بر خواص ضددیابتی، اثرات ضدالتهابیروی سیستم ایمنی بدن به خصوص فاکتورهای مربوط به سلول هایTh22 دارد.