آیا ممکن است بار استدلال بر دوش خداباور نباشد؟

آنتونی فلو در یکی از مقاله های کلاسیک فلسفه ی دین با عنوان «فرض نا خداباوری»، با استخراج یک قاعده ی روش شناختی از یک اصل حقوقی، ادعا می کند که در مسئله ی وجود خدا، بار استدلال مطلقا بر دوش خداباور است. در این مقاله، استدلال می شود که می توان با تکیه به قاعده ی بینه در سنت فقهی حقوقی اسلام، یک قاعده ی روش شناختی شبیه قاعده ی فلو استخراج کرد با این تفاوت که برخلاف قاعده ی فلو، بافتار مند است؛ به این معنی که در برخی حالات، بار استدلال را روی دوش نا خداباور می گذارد و فرض نا خداباوری را نفی می کند. از آن جا که طبق نظر برخی محققان، قاعده ی بینه امری فراتر از حقوق و فقه اسلامی است و رابطه ی وثیقی با همان اصل موردنظر فلو دارد، می توان بافتارمندی آن را به اصل موردنظر فلو و در نتیجه، قاعده ی روش شناختی او تسری داد که همین نتیجه می تواند نقضی بر مدعای مطلق فلو باشد.