اثر کودهای زیستی و آلی و نظام های کشت مخلوط افزایشی و جایگزینی بر عملکرد ذرت (.Zea mays L) و لوبیاچیتی (.Phaseolus vulgaris L)

کشت مخلوط، یکی از مهم ترین مولفه های تولید پایدار محصولات کشاورزی است. به منظور بررسی تاثیر کشت مخلوط و کودهای زیستی و آلی بر عملکرد ذرت و لوبیاچیتی، آزمایشی در سال زراعی 97-1396 در مزرعه تحقیقاتی و آموزشی دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران، اجرا شد. آزمایش به صورت کرت های خردشده و در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. کرت های اصلی شامل سیستم های مختلف کودی در چهار سطح شاهد (عدم کود دهی)، کود زیستی (Azotobacter chroococcum)، کود آلی (ورمی کمپوست)، کود تلفیقی (ازتوباکتر+ ورمی کمپوست) و کرت های فرعی دربرگیرنده پنج ترکیب کاشت شامل کشت خالص ذرت، کشت خالص لوبیاچیتی و نسبت های مخلوط سری جایگزینی 50 درصد ذرت:50 درصد لوبیاچیتی و سری های افزایشی 60 درصد ذرت: 60 درصد لوبیاچیتی و 80 درصد ذرت:80 درصد لوبیاچیتی بودند. نتایج آزمایش نشان داد که بیشترین عملکرد دانه در بوته ذرت (8/245 گرم در بوته)، از ترکیب تیماری ورمی کمپوست و کشت مخلوط جایگزینی 50 درصد ذرت: 50 درصد لوبیاچیتی و بیشترین عملکرد دانه در بوته لوبیاچیتی (4/5 گرم تک بوته)، از ترکیب تیماری ورمی کمپوست و تک کشتی لوبیاچیتی به دست آمد. درمجموع، بیشترین نسبت برابری زمین از کشت مخلوط افزایشی 60 درصد ذرت: 60 درصد لوبیاچیتی با دریافت ورمی کمپوست (22/1) به دست آمد. با توجه به هدف حذف یا کاهش قابل ملاحظه مصرف نهاده های شیمیایی در کشاورزی پایدار، استفاده از کودهای آلی و زیستی برای ترکیب کشت مخلوط افزایشی، مناسب و قابل توجیه است.