مقایسه تمرینات هوازی به دو روش تناوبی و تداومی بر سطح سرمی فریتین و آهن موش های صحرایی دیابتیک

افزایش سطح فریتین در پاتوژنز دیابت می تواند نقش داشته باشد. این مطالعه به منظور مقایسه تمرینات هوازی به دو روش تناوبی و تداومی بر سطح سرمی فریتین و آهن موش های صحرایی نر دیابتیک انجام شد.

در این مطالعه تجربی 28 سر موش صحرایی نژاد ویستار در محدوده وزنی 54±205 گرم به صورت تصادفی در 4 گروه شامل کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی توام با تمرین هوازی تناوبی و دیابتی توام با تمرین هوازی تداومی تقسیم شدند. گروه‏های دیابتی تمرین هوازی تناوبی و هوازی تداومی را یک هفته بعد از القاء دیابت توسط استرپتوزوتوسین و نیکوتین‏آمید، به مدت 10 هفته به وسیله تردمیل انجام دادند. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه سرم خون موش‎های صحرایی برای بررسی متغیرهای خونی (فریتین ،آهن و گلوکز سرم) جمع‏آوری شد و شاخص مقاومت به انسولین برای هر حیوان تعیین گردید.

یافته ها:

 القاء دیابت موجب افزایش آماری معنی دار سطح سرمی فریتین و آهن در گروه‏ دیابتی کنترل نسبت به گروه کنترل سالم شد (P<0.05). تمرین هوازی تناوبی و هوازی تداومی موجب کاهش معنی دار گلوکز سرم ناشتا، سطح سرمی فریتین، آهن و شاخص مقاومت به انسولین در گروه‏های تمرینی دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (P<0.05). بین تغییرات حاصل شده در دو روش تمرینی تناوبی و تداومی تفاوت آماری معنی داری در متغیرهای وابسته مشاهده نشد.

نتیجه گیری:

 دو روش تمرینی هوازی تناوبی و تداومی در موش‏های صحرای دیابتیک با کاهش سطح سرمی فریتین و آهن و همچنین بهبود گلوکز سرم ناشتا و انسولین سرمی، موجب کاهش شاخص مقاومت به انسولین و بهبود وضعیت گلیسمی موش‎های صحرایی دیابتی می گردد.