مقایسه اثر دو نوع تمرین مقاومتی پلایومتریک و تراباند بر عملکرد جسمانی والیبالیست های جوان

تمرینات مقاومتی نقش مهمی در افزایش عملکرد جسمانی بازیکنان رشته های مختلف ورزشی دارد. بر این اساس، هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه اثر دو نوع  تمرین مقاومتی پلایومتریک و تراباند بر عملکرد جسمانی بازیکنان والیبالیست جوان بود.

روش شناسی‌:

این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود که به شیوه میدانی انجام شد.  تعداد 30 نفر از بازیکنان پسر جوان والیبالیست مجتمع ورزشی شهید باقری شهر تهران، که دامنه سنی‌ آنها بین 18 تا 25 سال بود، از طریق روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی پلایومتریک و تراباند قرار گرفتند. پروتکل تمرینی به مدت 8 هفته، هر هفته سه جلسه و هرجلسه 90 دقیقه اجرا شد. آزمودنی های هر دو گروه قبل و بعد از مداخله، آزمون های عملکرد جسمانی شامل: پرش عمودی، پرش اسپک، چابکی، سرعت جابجایی و آزمون عملکردی را انجام دادند. داده های جمع آوری شده  با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس در سطح معنا‌داری (05/0P<) تجزیه و تحلیل شدند.

 نتایج بیانگر افرایش معنادار آماری در شاخص های عملکرد جسمانی شامل: پرش عمودی، پرش اسپک، چابکی، سرعت جابجایی و آزمون عملکردی ترکیبی (زمان ایده آل، زمان واقعی، پرش ایده آل و پرش واقعی) بود (05/0P<). بین دو گروه در هیچ یک از شاخص های فوق تفاوت معنا‌داری وجود نداشت.

نتیجه گیری کلی این است که هر دو نوع تمرین مقاومتی پلایومتریک و تراباند در افزایش عملکرد جسمانی والیبالیست ها موثر است و می تواند به صورت ترکیبی مورد استفاده مربیان و ورزشکاران قرار گیرد.