بررسی آسیب شناسی بافتی و تغییرات برخی شاخص های خونی ماهیان قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) گونه های داخلی و فرانسوی ناشی از باکتری آئروموناس هیدروفیلا (Aeromonas hydrophila)

این تحقیق به منظور بررسی آسیب شناسی و تغییرات برخی شاخص های خونی ماهی قزل آلای رنگین کمان داخلی و فرانسوی پس از رویارویی با باکتری آیروموناس هیدروفیلا انجام شده است. برای این کار تیماربندی در 8 تیمار و هر تیمار با  3 تکرار (هر تکرار حاوی 10 عدد بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزنی 36/0±16 گرم) انجام شد. دو تیمار به عنوان شاهد منفی (شامل بچه ماهیان گونه های داخلی و فرانسوی بدون تزریق باکتری)، دو تیمار به عنوان شاهد مثبت (شامل بچه ماهیان گونه های داخلی و فرانسوی با تزریق سرم فیزیولوژی)، دو تیمار شامل بچه ماهیان گونه های داخلی که با مقدار CFU/ml 106 و 108 باکتری آیروموناس هیدروفیلا و دو تیمار شامل بچه ماهیان نژاد فرانسوی که با مقدار CFU/ml 106 و 108 باکتری آیروموناس هیدروفیلا به روش درون صفاقی مورد تزریق قرار گرفتند بودند. پس از گذشت 20 روز، برای تعیین مقادیر برخی شاخص های خون شناسی از 6 عدد از ماهی های هر تیمار خون گیری به عمل آمد و پس از آن جهت بررسی آسیب شناسی، بافت های کلیه، کبد و طحال ماهی ها در محلول فرمالین 10 درصد فیکس گردیدند. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میزان هماتوکریت، هموگلوبین و تعداد گلبول های قرمز خون به طور معنی داری در تیمارهای آلوده به آیروموناس هیدروفیلا در مقایسه با گروه های شاهد کاهش و تعداد گلبول های سفید و نوتروفیل ها افزایش معنی داری یافت. ضایعاتی چون دژنراسیون خفیف سلول های کبدی و به هم خوردن نظم بافتی و واکویولاسیون سیتوپلاسمی شدید سلول های کبدی و عوارضی نظیر دژنراسیون و نکروز لوله های کلیوی و پرخونی، ادم و از دست رفتن سلول های دفاعی پالپ طحال، از مهم ترین تغییرات بافتی مشاهده شده در تیمارهای آزمایشی در مقایسه با شاهد بود. بیشترین درصد بازماندگی در گروه شاهد بچه ماهیان داخلی بدون تزریق باکتری و تزریق شده با سرم فیزیولوژی مشاهده شد. با توجه به قابلیت بیشتر مقاومت گونه های داخلی در کنار تدابیر مدیریتی که توانسته میزان بازماندگی را افزایش دهد، اصلاح و بهبود شرایط محیطی و از بین بردن عوامل استرس زا نیز در صورت امکان در کاهش ضایعات ناشی از بیماری می تواند موثر باشد.