نمایش های آیینی زنانه:برساخت نمادین دغدغه های زن ایرانی در فرهنگ عامه

زنان تهرانی در محفل های زنانه‏ و‏ دور از‏ چشم مردان به اجرای نمایش می پرداختند. به نظر می رسد می خواستند تصویری موقت‏ از‏ آرزوهای خود را به نمایش درآورند، زیرا شرایط زندگی آن ها توام‏ با‏ سلطه ای نشیت گرفته‏ از‏ قوانین فرهنگی جامعه ضمن آنکه آزادی‏ و ‏قدرتشان را تهدید کرده بود نیازها‏ و‏ امیالشان را نیز در حیطه آرزو‏ و‏ رویاها‏ از ‏منظری دیگر تحدید کرده بود. در چنین شرایطی‏ و ‏تحت چنین فشاری اتفاقی که رخ می دهد عملکرد زنان در خفا‏ و ‏دور‏ از نگاه سلطه گر جامعه است و این پرسش را در ذهن تولید می کند: نمایش ها‏ یا‏ آیین ها چه نسبتی‏ با‏ آرزوهای زنان از‏ یک طرف ‏و ‏از طرفی چه نسبتی ‏با ‏موقعیت آن ها به منزله جنس دوم دارد؟ روش هایی که برای این پژوهش اتخاذ شده است روش های اسنادی‏ و ‏میدانی است. برای مصاحبه 27 زن تهرانی انتخاب شد که در رده سنی 60 تا 70 سال به بالا بودند و بازسازی خاطره آن ها صورت گرفت. همچنین، مصاحبه ها برای فهم بهتر موضوع از سوی روایت های زنده ‏از ‏این آیین ها انجام شد، در حالی که میدان مطالعه‏ و ‏بستر اصلی تحلیل همان داده های اسنادی است. تجزیه‏ و‏ تحلیل داده های گردآوری شده بر منطق روش تحلیل تماتیک انجام شد. ابتدا برای درک آیینی نمایش های موردمطالعه‏ از‏ رویکرد انسان شناسی نمادین ترنر‏ و ‏نظریه اجرای شکنر، سپس برای تجزیه‏ و ‏تحلیل تضاد‏ و ‏تناقضی که بین نقش های موجود در ساختار نمایشی بود ‏از‏ نظریه آیین های وارونگی گلاکمن استفاده شد. نتایج دال بر آرزوی داشتن فضای امن تر‏ و‏ قدرت بیشتر به مثابه قدرتی مردانه برای داشتن امنیتی بیشتر برای زنان بوده است.