اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد براحساس تنهایی و امیدواری زنان سرپرست خانوار

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر احساس تنهایی و امیدواری زنان سرپرست خانوار شهر تهران انجام شد.

پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و به لحاظ روش انجام پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زنان سرپرست خانوار شهر تهران در سال 1398 بودند. گروه نمونه به صورت در دسترس انتخاب شدند و به صورت جایگزینی تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. ابزارها شامل آزمون امیدواری میلر (1998) و مقیاس احساس تنهایی اجتماعی - عاطفی (2004) بود. برنامه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در 8 جلسه 90 دقیقه ای اجرا شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد.

یافته ها: 

یافته های پژوهش نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد تاثیر معناداری بر احساس تنهایی (05/0>P) و امیدواری (05/0>P) زنان سرپرست خانوار دارد.

نتیجه گیری:

 بنابر یافته های این، روش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد سبب بهبود احساس تنهایی و امیدواری می شود و نمایانگر افق های تازه در مداخلات بالینی است و می توان از آن به عنوان یک روش مداخله ای موثر سود جست.بنابراین، به نظر می رسد این مداخله آموزشی برای زنان سرپرست خانوار کاربردی است.