بررسی اثرات تزریق سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون بندنافبر ترمیم زخم دیابتی در موش های صحرایی نر

در سال های اخیر تعداد بیمارانی که از زخم های دیابتی رنج می برند، افزایش یافته و روش های مرسوم درمانی دارای نارسایی هایی می باشند. هدف از این تحقیق بررسی اثرات سلول های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون بندناف (WJMSCs) در التیام زخم دیابتی در مدل حیوانی است.

طی این تحقیق تجربی آزمایشگاهی که در مرکز تحقیقات پوست و سلول های بنیادی طی فروردین 1399 تا آذر 1399 انجام گرفت، سلول های WJMSC جداسازی شده و توانایی تمایز آن ها به سلول های استخوان و چربی و نیز بیان مارکرهای اختصاصی ارزیابی شد. استرپتوزوسین جهت القای دیابت در موش های صحرایی نر نژاد Wistar مورد استفاده گرفت. حیوانات به دو گروه کنترل (تزریق نرمال سالین) و تزریق WJMSCs تقسیم بندی گردیدند. زخم هایی به قطر 8/0 سانتی متر در ناحیه پشت موش ها ایجاد شدند. پس از تزریق ساب درمال نرمال سالین و WJMSCs، التیام زخم به روش فتوگرافی در روزهای 7، 14 و 21 ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون t-test و آنالیز واریانس SPSS software, version 16 (IBM SPSS, Armonk, NY, USA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

WJMSCs مارکرهای تخصصی سلول های مزانشیمی را بیان کردند و قابلیت تمایز به سلول های استخوان و چربی را داشته و از میزان زنده مانی بالایی برخوردار بودند. تزریق سلول های  WJMSCبه ناحیه ساب درمال در موش های دچار زخم دیابتی سبب تسریع التیام زخم نسبت به گروه کنترل شد.

تزریقWJMSCs  در ناحیه ساب درمال زخم دیابتی می تواند به طور موثری سبب تسریع التیام زخم دیابتی گردد. بر این مبنا استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی جدا شده از ژله وارتون بندناف می تواند در سلول درمانی به ویژه در حیطه ترمیم زخم های دیابتی مورد توجه قرار گیرد.