ارزیابی منابع آب حوضه آبریز زاینده رود با استفاده از شاخص های ردپای یکپارچه آب های سطحی و زیرزمینی

به خطر افتادن کیفیت و کمیت منابع آب در سال های اخیر، امنیت غذایی، سلامت و گسترش جوامع را به ویژه در مناطق خشک و نمیه خشک مورد تهدید قرارداده است. این مطالعه به بررسی توامان کمیت و کیفیت در منابع آب سطحی و زیرزمینی در بخش های کشاورزی و شرب حوضه آبریز زاینده رود، که علاوه بر مخاطرات مناطق خشک فلات مرکزی ایران با حساسیت های سیاسی و اجتماعی روبرو است، می پردازد. در این تحقیق به کمک شاخص ردپای یکپارچه آب های زیرزمینی و همچنین معرفی و توسعه شاخص ردپای یکپارچه آب های سطحی برای نخستین بار و با لحاظ کردن استانداردهای شولر و ویلکوکس برای آب های شرب و کشاورزی، وضعیت منابع آب در سال های آبی 85-1384 و 95-1394 ارزیابی شده است. میانگین شاخص ردپای یکپارچه آب زیرزمینی در سال 85-1384 برای مصارف شرب و کشاورزی به ترتیب از 8.9 و 1.3، به 7.3 و 1.1 در سال 95-1394 تقلیل پیدا کرده اند. همچنین میانگین شاخص ردپای یکپارچه آب سطحی در سال 85-1384 برای مصارف شرب و کشاورزی به ترتیب 3.8 و 2.4 بدست آمده و در سال 95-1394 به ترتیب به 3.3 و 2 رسیده و بهبود یافته اند. هرچند نتایج این دو سال بیانگر بهبود نسبی شرایط منابع آب در حوضه آبریز زاینده رود می باشند، اما فاصله زیادی به ویژه در بخش آب شرب از شرایط مطلوب دارند که نیازمند توجه جدی تصمیم گیرندگان و تدوین برنامه ای پویا برای توسعه پایدار این حوضه می باشد.