نارسایی های ناظر برجرم انگاری بزه جاسوسی در حقوق کیفری ایران

ایجاد و حفظ امنیت ملی از وظایف عمده هر نظام و حکومتی است تا جایی که موفقیت کشورها در حفاظت از این امنیت، معیاری مناسب برای سنجش انسجام و اقتدار کشورها و رفاه شهروندان محسوب می شود. قوانین جامع و بدون نقص در حوزه امنیت ملی مهمترین ابزار در مجازات و بازدارندگی جرایم علیه امنیت داخلی و خارجی است. تامل در متون قوانین جزایی جهت دست یابی نارسایی های ناظر بر جاسوسی مهمترین رسالت این پژوهش محسوب می شود. روش این تحقیق به روش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای انجام شده است. یافته های این تحقیق نشانگر آن است که در ارتباط با رکن قانونی، وجود ابهامات تقنینی در مصادیق جاسوسی، عدم تفکیک جاسوسی از خیانت به کشور و استفاده از قیود متعدد و غیر ضرور در زمره این نارسایی ها می باشد. در ارتباط با ارکان مادی و روانی نیز می توان به ترتیب به تحدید موضوع جاسوسی و عدم شمول آن به جنبه های جدید امنیتی و نیز تقید جرم انگاری به سوءنیت خاص و انگیزه مجرمانه اشاره کرد. با توجه به نارسایی های فوق و نیز عدم حمایت کیفری کامل مقنن از منافع حیاتی و محوری مردم، پیشنهاد نگارنده همانا لزوم توجه قانونگذار به ضرورت توسعه دامنه ی جرم انگاری این جرم به جنبه های نوین اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی امنیت و نیزگسترش موضوع آن به مطلق اطلاعات و اشیاء می باشد.