شناسایی و رتبه بندی عوامل موثر بر نوآوری در دانشگاه ها از نظر اعضای هیات علمی (مورد مطالعه دانشگاه امیرکبیر)

مقاله حاضر با هدف شناسایی و رتبه بندی عوامل موثر بر نوآوری در دانشگاه امیرکبیر انجام شده است. روش پژوهش از نظر هدف کاربردی و از منظر گردآوری داده ها توصیفی- همبستگی از نوع مدل یابی معادلات ساختاری است. جامعه آماری پژوهش، کلیه اعضای هیات علمی دانشگاه امیرکبیر در 22 دانشکده به تعداد 983 نفر بوده که با استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران، حجم نمونه ای به تعداد 276 نفر به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردید. جهت شناسایی عوامل موثر بر نوآوری در دانشگاه ها از طریق پیشینه پژوهش های انجام شده و مبانی نظری در سازمان های آموزشی (دانشگاه ها) و غیرآموزشی سیزده عامل (رهبری، مدیریت دانش، توانمندسازی سرمایه انسانی، ساختار دانشگاه، فرهنگ دانشگاه، ماموریت و استراتژی، سازمان یادگیرنده، انگیزش، محیط دانشگاه، فناوری اطلاعات و ارتباطات برنامه درسی، ارتباطات و تعاملات، کارآفرینی دانشگاهی) شناسایی شد. سپس عوامل بر مبنای ادبیات پژوهش به سه دسته سازمانی، انسانی و فراسازمانی دسته بندی شد. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته 78 گویه ای استفاده شد که ضریب آلفای کرونباخ برای عامل های زیربنایی ابزار 3/82 به دست آمد. جهت بررسی روایی پرسشنامه نیز از تحلیل عاملی تاییدی مرتبه اول و دوم استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد: 1- مدل کلی پژوهش با استفاده از تحلیل عاملی تاییدی با ده عامل فرهنگ، ساختار، رهبری، فناوری اطلاعات و ارتباطات، مدیریت دانش، مهارت های فردی، مهارت گروهی، روابط بین الملل، ارتباط با دانشگاه های دیگر و ارتباط با صنعت مورد برازش قرار گرفت. 2- همه نشانگرها به طور معنی داری با عامل زیربنایی خود مرتبط هستند و مدل اندازه گیری طی ارزیابی شاخص های جزیی مطلوب است. 3- جهت رتبه بندی عوامل موثر بر نوآوری در دانشگاه از آزمون فریدمن استفاده شد. آماره خی دو نشان می دهد که بین میانگین های رتبه ای تفاوت معناداری در سطح 05/0 وجود دارد.