تطور مفهوم ارتقاء اعضای هیات علمی در بستر گفتمان های سیاستی

بررسی پژوهش های صورت گرفته حول ارتقای اعضای هیات علمی موید این امر است که تاکنون مطالعه ای در مورد سیر تطور معنایی مفهوم ارتقاء در آموزش عالی ایران صورت نگرفته است. لذا، این پژوهش با هدف واکاوی این موضوع با استفاده از رویکرد کیفی از گونه انتقادی انجام گرفت. برای گردآوری شواهد از اسناد قانونی/ سیاستی همچون قوانین برنامه های توسعه کشور، سند دانشگاه اسلامی و آیین نامه ارتقای اعضای هیات علمی، استفاده شد. این اسناد بر اساس رویکرد گفتمانی لاکلایو و موف و جامعه شناسی سیاست استیفن بال و همچنین طرح مارپیچ تحلیل کرسول، مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد که در سه دهه اخیر سیاست های ارتقای اعضای هیات علمی متاثر از گفتمان کاربردی سازی، وجه عملکردمحوری را بر فضای کار اعضای هیات علمی حاکم کرده است، به نحوی که معنای ارتقاء در قالب میزان ارزش اقتصادی قابل اندازه گیری که دانشگاهیان تولید می کنند، مفهوم سازی شده است. در حالی که وجه ارزشی و حرفه ای کار آنها به حاشیه رفته و نادیده گرفته شده است.