سنجش و ارزیابی بعد عینی زیست پذیری شهری در مناطق دهگانه کلانشهر تبریز

قابلیت زندگی شهری به‏ عنوان استاندارد سلامت، راحتی،و شادی است که به‏ تازگی دغدغه اصلی در جغرافیا و سیاست شهری است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی زیست ‏پذیری محیط‏ های شهری تبریز از لحاظ میزان برخورداری از شاخص‏های زیست ‏پذیری گام به عرصه تحقیق نهاده است. این تحقیق به لحاظ ماهیت از نوع کاربردی، به حیث روش توصیفی-تحلیلی، و ابزار سنجش پرسش‏نامه بوده است. جامعه آماری در این پژوهش متخصصان و مدیران شهری در دسترس آشنای کامل با وضعیت هرمنطقه است که تعداد آن‏ها برابر با 140 نفر است. بر اساس جدول مورگان، 104نفر از این افراد با استفاده از روش نمونه ‏گیری تصادفی ساده انتخاب شده ‏اند. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات و رتبه ‏بندی نهایی شاخص‏ها از آزمون‏هایt  تک‏ نمونه‏ ای و کروسکال والیس بهره گرفته شده است. نتایج نشان می‏دهد به ‏طور کلی زیست ‏پذیری شهر تبریز از حد متوسط پایین‏تر بوده است که مناطق 5 و2 به‏ترتیب با میانگین رتبه‏ای10/71 و 33/69 زیست ‏پذیرترین و منطقه ‏7 با میانگین رتبه‏ای10/10 در رتبه آخر زیست ‏پذیری در بین مناطق دهگانه‏ قرار گرفته است. همچنین، از نظر شاخص‏های خدمات و زیرساخت‏های شهری، محیط شهری، اقتصاد شهری، مدیریت شهری، تاریخ شهری، و اجتماع شهری به ‏ترتیب مناطق 2، 6، 2، 5، 8، و 5 در اولویت اول رتبه‏ بندی قرارگرفته ‏اند.با توجه به نتایج آزمون کروسکال والیس، در سطح معنی ‏داری 99 درصد مشخص شد بین مناطق دهگانه‏ شهر تبریز از لحاظ مطلوبیت شاخص‏های زیست ‏پذیری تفاوت معناداری وجود داشته است.