اثر اسانس های پونه، آویشن و رزماری در مقایسه با ترشیو بوتیل هیدروکینون بر ویژگی های کیفی روغن سیاه دانه در طی نگهداری

علیرغم اینکه آنتی اکسیدان های سنتزی در پایداری روغن ها در مقابل اکسیداسیون موثر عمل می کنند، اما اثرات منفی آنها بر سلامت مصرف کنندگان مورد بحث و استفاده از  آنها در حال محدود شدن است. بنابراین، استفاده از آنتی اکسیدان های طبیعی همچون اسانس برخی از گیاهان رو به افزایش است. در این پژوهش، اثر سه نوع اسانس گیاهی پونه، آویشن و رزماری به عنوان آنتی اکسیدان طبیعی در غلظت های 250، 500، 750 و  ppm1000 و آنتی اکسیدان سنتزی هیدروکینون ترشیو بوتیل (TBHQ) در غلظت ppm 100 بر ویژگی های کیفی روغن سیاه دانه (شاخص OSI، عدد پروکسید، عدد اسیدی و مقدار تیموکینون) در روزهای تولید، 30، 60 و 90 بررسی شد. نتایج نشان داد که بیشترین و کمترین عدد پروکسید به ترتیب مربوط به روغن بدون آنتی اکسیدان (meqO2/kg oil13/61) و روغن حاوی ppm750 اسانس رزماری (meqO2/kg oil 7/7) بود. همچنین نتایج نشان داد که نمونه های روغن از لحاظ اسیدیته تفاوت معنی داری (05/0>p) با هم نداشتند. تیموکینون بعنوان ماده موثره روغن سیاه دانه در روغن های حاوی اسانس گیاهی بهتر حفظ شد، بصورتی که بیشترین و کمترین مقدار به ترتیب مربوط به روغن حاوی ppm  500 اسانس رزماری (ppm 1684) و روغن بدون آنتی اکسیدان (ppm 1230) بود. در کل نتایج نشان داد که می توان برای پایدارسازی روغن سیاه دانه و حفظ ویژگی های آن از بین اسانس ها، اسانس رزماری بهترین کارایی را داشت و در غلظت  ppm 750 می توان به جای TBHQ استفاده کرد.