امکان قرائت فلسفه میان فرهنگی در اندیشه مولوی با تاکید بر آراء ادهرمال

اندیشمندان فلسفه ی میان فرهنگی با  قبول «دیگری» و نقد فلسفه مدرن از یک سو و بهره مندی از  تکثر فلسفی دوران پست مدرن و توجه به اقتضایات جهانی شدن از سوی دیگر، از فلسفه میان فرهنگی به عنوان گرایش جدید فلسفه در دوران معاصر، سخن به میان می آورند و با نفی انحصار طلبی در فلسفه و فرهنگ خاص به دنبال تیوری گفتگوی بین فلسفه ها و فرهنگ های اند. نظریه ایی که لازمه اش امکان بررسی آراء جدیدی از منظر فلسفه مذکور بوده و زمینه طرح اندیشه هایی نظیر مولوی را فراهم می سازد. همچون «دیگری» در نگاه ادهر مال «هستی مطلق و جلوه های متنوع آن» در اندیشه مولاناست. مبنایی که بر اساس آن می توان از امکان قرایت فلسفه میان فرهنگی سخن گفت. در مقاله حاضر با روش «توصیفی تحلیلی» و بر اساس مبنای «دیگری» و «هستی مطلق و انتشار حقیقت» به عنوان فرضیه، نظریه «فلسفه میان فرهنگی» و ابعاد گوناگون آن تبیین شده است. مولوی بر این اساس، قایل به تکثر فرهنگ ها و فلسفه هاست. این تکثر زمینه فلسفه میان فرهنگی و تلاش برای دست یابی به  همپوشانی فلسفه ها و فرهنگ ها؛ یعنی معرفت حقیقت مطلق را برای آدمیان مهیا می سازد. از طرفی حقیقت مذکور زمینه همزبانی و گفتگوی میان فلسفه ها و فرهنگ ها را آماده کرده و افق هایی از فهم مشترک را میان آنها فراهم می کند.