چارچوب مفهومی منش هدایتگر اخلاقی متقاعدکننده؛ ارائه نظریه داده بنیاد

مطلوب هر «هدایتگری اخلاقی»، این هدف است که مخاطب، آن را بپذیرد؛ به گونه ای که «نگرش» یا «رفتار» او را تغییر دهد. یکی از عوامل متقاعدگری مخاطب، شخص هدایتگر است. این پژوهش کیفی به دنبال شناسایی و تحلیل علمی ابعاد منش هدایتگر اخلاقی متقاعدکننده در جامعه کنونی بود.

این تحقیق از نوع کیفی است و به روش داده بنیاد با رویکرد دینی صورت پذیرفت. منابع داده ها عبارت بودند از قرآن، روایات و مصاحبه؛ که در سه مرحله کدگذاری شده و یافته های آن در نهایت، مدل پارادایمی منش هدایتگر اخلاقی متقاعدگر با رویکرد دینی را تبیین کردند.

هدایتگری متقاعدگر، یک رابطه یاورانه مبتنی بر زمینه دوگانه خردمندی- قدرتمندی است؛ «مقوله مرکزی» منش هدایتگر متقاعدگر، اخلاق یاورانه است که شامل مقوله های مهرورزی، انصاف، خوش خلقی و صداقت می شود. همچنین توان دوگانه هدایتگر در خردمندی و قدرتمندی به عنوان «زمینه» تاثیرگذار بر فرایند متقاعدگری به عنوان «راهبرد» است و ساختار و محتوای ارتباط آنها به عنوان «شرایط میانجی» عمل می کنند و به «پیامد» اقناع مخاطب می انجامد.

منش هدایتگر اخلاقی با متقاعدسازی مخاطب ارتباط دارد و شکل دهی آن در چارچوب مفهومی ارایه شده، زمینه ساز تقویت نیروی انسانی هدایتگری در جامعه خواهد بود.