مقایسه اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ACT و مهارت اموزی مبتنی بر رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT-ST) برتنظیم شناختی هیجان در بیماران مبتلا به دیابت

دیابت بیماری با ماهیت مزمن، چند وجهی، تهدیدکننده و دارای پیامدهای روانشناختی قابل ملاحظه است. هدف این مطالعه مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و مهارت آموزی مبتنی بر رفتار درمانی دیالکتیکی بر تنظیم شناختی هیجان در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود.

طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی، از نوع پیش آزمون_ پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر تمامی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به کلینیک پزشکی باغبان(طوبی) در شهر ساری بودند. از بین آن ها 45 نفر به شکل در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی ACT و DBT-ST و یک گروه کنترل جای داده شدند.داده ها با استفاده از پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان (گارنفسکی، 2001) گردآوری و با روش تحلیل ورایانس با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که هم ACT و هم DBT-ST منجر به افزایش تنظیم شناختی هیجان شده است(اندازه اثر به ترتیب 0/991 و 0/967). تاثیر DBT-ST نسبت به ACT بر نمرات تنظیم شناختی هیجان بیشتر بود(اندازه اثر 0/967 با P>0.01).

بر اساس نتایج این مطالعه، می توان گفت ACT از طریق پذیرش احساسات و افکار ناخوشایند و تعهد و DBT-ST از طریق تنظیم هیجانی و ذهن آگاهی می توانند منجر به بهبود شاخص های روانشناختی و ارتقاء سلامت روانی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 شود.