نقش تعدیل کنندگی راهبردهای مقابله ای در رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه و اختلال پرخوری

پرخوری به عنوان یک معضل بهداشتی شایع در جهان، با عوارض و پیامدهای منفی متعددی در حوزه سلامت همراه است. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش تعدیل کننده سبک های مقابله ای در رابطه بین طرحواره های ناسازگار اولیه و اختلال پرخوری بود.

پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان و مردان 23 تا 65 سال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی در شهر تهران و هم چنین کاربران اینترنتی این مراکز و رسانه های اجتماعی مرتبط در سال 1398و 1399 بود. 409 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. مقیاس پرخوری، سیاهه اجتناب یانگ-ریگ، پرسش نامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ و سیاهه جبران افراطی یانگ برای جمع آوری داده ها استفاده شد. روش تجزیه و تحلیل، رگرسیون چندگانه با استفاده  SPSS نسخه 25 شد.

طبق نتایج حاصل، اختلال پرخوری رابطه مثبت و معناداری با طرحوارهای ناسازگار اولیه و سبک های مقابله ای در سطح 01/0 داشت.  همچنین، نقش های تعاملی سبک مقابله ای اجتنابی × خودگردانی و عملکرد مختل (19/0=β و 03/0=P) و اجتنابی × گوش بزنگی بیش از حد و بازداری (23/0-=β و 01/0=P) و سبک مقابله ای جبران افراطی × حوزه بریدگی و طرد (16/0-=β و 001/0=P) در پیش بینی اختلال پرخوری معنادار بودند.

طبق نتایج، متغیر سبک های مقابله ای در نقش تعدیل کننده بر رابطه بین طرحواره های ناسازگار اولیه و اختلال پرخوری عمل می کند. به عبارت دیگر، طرحواره های ناسازگار اولیه در سطوح بالای سبک های مقابله ای اجتنابی و جبران افراطی، با افزایش اختلال پرخوری همراه است.