اثربخشی درمان تعاملی والد- کودک بر تنیدگی والدگری و خودکارآمدی والدگری مادران کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان تعاملی والد- کودک بر تنیدگی والدگری و خودکارآمدی والدگری مادران کودکان مبتلا به ناتوانی یادگیری انجام شد. درمان تعاملی والد- کودک رویکردی جدید در کاهش مشکلات رفتاری کودک قلمداد می شود که بر بهتر شدن ارتباط والدین با فرزندان متکی است. در این پژوهش نیمه تجربی، 30 نفر از مادران دانش آموزان مبتلا به ناتوانی یادگیری مرکز اختلالات یادگیری شهرستان مراغه در سال تحصیلی 99-1398 به صورت نمونه گیری دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند. گروه آزمایش در طی 13 جلسه تحت درمان تعاملی کودک- والد قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه ی تنیدگی والدگری و خود اثرمندی والدگری بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندگانه در نرم افزار آماری SPSS 23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. بعد از کنترل اثرات پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون دو گروه در هر یک از متغیرهای تنیدگی والدگری و خودکارآمدی والدگری تفاوت معناداری وجود داشت (05/0>P). یافته ها حاکی از افزایش خودکارآمدی و کاهش تنیدگی والدگری در گروه آزمایش بود (01/0>p). آموزش تعامل کودک- والد بر خودکارآمدی و تنیدگی والدگری مادران دانش آموزان مبتلا به ناتوانی یادگیری تاثیرگذار است و طراحی و اجرای جلسات آموزش برای والدین پیشنهاد می شود.