آسیب شناسی فرسودگی شغلی کارکنان هوانوردی و راه کارهای کاهش آن

فرسودگی شغلی می تواند منجر به از دست دادن کیفیت فرد و کاهش کارایی او شود که این امر در سازمانها موجب از دست رفتن بهره وری و افزایش هزینه خواهد شد، بنابراین شناسایی اثرات ناشی از تنیدگی شغلی می تواند باعث جلوگیری از بروز حوادث غیرقابل پیش بینی گردد. هدف از این مطالعه بررسی مولفه ها و شاخص های موثر بر فرسودگی شغلی کارکنان هوانوردی ایران، تبیین میزان اثرگذاری این عامل در این قبیل کارکنان و ارایه راه کار مناسب جهت کاهش آن بود.

این مطالعه توصیفی - همبستگی بر اساس مدل سنجش فرسودگی شغلی مازلاک - جکسون (1996) انجام شد. جمعیت پژوهش به صورت تصادفی طبقه ای از بین هوانوردان ایران انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه استفاده شد.

یافته ها:

یافته های پژوهش نشان داد که عوامل فردی در ایجاد تنیدگی و فرسودگی موثر است. میزان تنیدگی شغلی در بعدهای خستگی هیجانی به میزان 75% و مسخ شخصیت به میزان 76% در حد «متوسط و زیاد» بود. ولی در بعد کاهش موفقیت فردی به میزان 32% «متوسط» و 68% «کم» بود. همچنین نتایج آمار استنباطی نشان داد که رابطه معنی داری بین عوامل فردی و سازمانی و فرسودگی شغلی وجود دارد.

بحث و نتیجه گیری:

در آسیب های سازمانی «پیچیدگی و مبهم بودن شغل هوانوردی» به عنوان اولین اولویت توسط پاسخ دهندگان مطرح شده است. پیشنهاد می شود تلاش گردد تا با ساده سازی کار از طریق شرح شغل مشخص و مسیر شغلی مناسب رفع ابهام انجام گیرد و نیز به رفع مسایل و مشکلات اقتصادی کارکنان هوانوردی توجه ویژه ای شود.