مقایسه هشت هفته برنامه تمرینات اصلاحی کمربند شانه ای، کمربند لگنی و ترکیبی بر تعادل افراد دارای سندرم متقاطع فوقانی

هدف :

سندرم متقاطع فوقانی به عنوان نوعی ناهنجاری اسکلتی عضلانی شناخته می شود که منجر به تغییرات وضعیتی مانند سر به جلو، شانه به جلو و کایفوز می شود. تعادل یکی از مهم ترین اجزای پاسچر می باشد که ممکن است در نتیجه بروز سندرم متقاطع فوقانی کاهش یابد. هدف این مطالعه مقایسه هشت هفته برنامه تمرینات اصلاحی کمربند شانه ای، کمربند لگنی و ترکیبی برای بهبود تعادل در این سندرم می باشد.

در این مطالعه 45 دانشجوی دختر دارای سندرم متقاطع فوقانی به صورت هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه 15 نفری تمرینات کمربند شانه ای، کمربند لگنی و ترکیبی تقسیم شدند. تمرینات اصلاحی پیش رونده در تمامی گروه ها به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و به مدت 30 تا 70 دقیقه انجام شد. تعادل ایستا قبل و بعد از مداخله توسط دستگاه فوت اسکن ارزیابی شد.

نتایج تحلیل ANOVA برای داده های تکراری نشان داد تعادل افراد در هر سه گروه تمرینی پس از شرکت در برنامه تمرینات اصلاحی افزایش یافته است (000/0=P). نتایج آزمون تعقیبی برای وضعیت های 30 ثانیه با چشمان باز (05/0=P) و 30 ثانیه با چشمان بسته (04/0=P) تفاوت معناداری بین تمرینات گروه ترکیبی و کمربند شانه ای نشان داد. در تغییرات بین گروهی آزمون های 10 ثانیه با پای راست (84/0=P) و 10 ثانیه با پای چپ (58/0=P) تفاوت معناداری مشاهده نشد.

اصلاح هم زمان ناهنجاری های وضعیتی به صورت یک کل نسبت به اصلاح مجزای هر یک از ناهنجاری ها به صورت یک جزء می تواند اثر بخشی بهتری در بهبود تعادل داشته باشد. بنابراین، تمرینات اصلاحی کل گرا برای بهبود تعادل در سندرم متقاطع فوقانی توصیه می شود.