تاثیر هویت مکانی بر زیست‏پذیری سکونت‏گاه های روستایی پیراشهری کلانشهر مشهد

هویت مکانی در سکونتگاه های روستایی پیراشهری مورد مطالعه از نظر ساکنان در چه وضعیتی قرار دارد؟ هویت مکانی به چه میزان بر زیست‏پذیری سکونتگاه های پیراشهری به ویژه در حاشیه کلانشهرها تاثیرگذار است؟ هدف تحقیق بررسی تاثیر هویت مکانی بر زیست‏ پذیری روستاهای پیراشهری شهر مشهد می‏باشد.

روش تحقیق: 

جامعه آماری پژوهش طبق آمار سرشماری 1395، روستاهای دهستان تبادکان شهرستان مشهد در بخش مرکزی شهرستان مشهد است که در پژوهش به دو محور سیمان و کلات تقسیم شده است. طبق فرمول کوکران تعداد نمونه لازم جهت تکمیل پرسش‏نامه 169 خانوار به‏دست آمد. جهت تجزیه تحلیل داده‏ها از آزمون های، تی تک‏‏نمونه‏ای، پیرسون و  معادلات ساختاری Smat PLS و برای رتبه‏بندی روستاها از روش تصمیم‏گیری چند معیاره ویکور استفاده شده است.

بحث اصلی: 

یافته‏ های پژوهش نشان می‏دهد میانگین هویت مکانی در بین روستاهای مورد مطالعه پایین است و ابعاد هویت مکانی در این پژوهش که شامل تمایز، تداوم، عزت نفس و خودکارآمدی بوده‏اند با متغیر زیست‏پذیری دارای رابطه معناداری بوده‏اند بدین صورت که هرچه هویت مکانی بالاتر زیست‏پذیری در بین روستاییان بالاتر ‏باشد، متغیر تمایز به میزان 100/0 اثر مستقیم بر متغیر زیست‏پذیری دارد؛ بدین معنی که متغیر تمایز به میزان 10 درصد توانسته است اثر مستقیمی بر سازه زیست‏پذیری بگذارد؛ همچنین متغیر تداوم به میزان 297/0- اثرمستقیم و معکوس بر سازه زیست‏پذیری دارد؛ یعنی با افزایش در سازه تداوم به میزان یک واحد، شاهد کاهش در سازه زیست‏پذیری به میزان 297/0- خواهیم بود. متغیر عزت نفس نیز به میزان 318/0 و متغیر خودکارآمدی به میزان 621/0 اثرمستقیم بر سازه زیست‏پذیری دارد. همان‏طورکه مشاهده می‏شود متغیر خودکارآمدی به نسبت سایر متغیرها اثر مستقیم بیشتری به میزان 1/62 درصد بر سازه زیست‏پذیری اثر مستقیم دارد.