مبانی شرعی و اخلاقی فرزندآوری با وجود نهی پزشکی به دلیل معلولیت فرزند

با وجود مطلوبیت فرزندآوری برای زوجین در غالب موارد، گاه وجود معلولیت‌های خطرناک ذهنی، روانی و جسمی برای فرزند در اثر علل ژنتیکی و یا مادرزادی، سبب می شود تا پزشک، زوجین را به رغم میل باطنی و البته به استناد دلایل و مدارک پزشکی، از فرزنددار شدن نهی کند. از آنجا که در منابع فقهی، درخصوص حکم و وظیفه زوجین در مواجهه با این پدیده، اظهارنظر صریحی صورت نگرفته است در این نوشتار برآنیم تا حکم جواز یا عدم جواز فرزندآوری در فرض مورد بحث را مبتنی بر ادله و مبانی فقهی و نیز اخلاقی مورد بررسی قرار دهیم.

این پژوهش با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی، مبانی تحقیق را تبیین کرده و با استناد به منابع کتابخانه ای، حکم فرزندآوری با وجود نهی پزشکی را در منابع فقهی و البته با نگاهی اخلاق مدارانه به موضوع، مورد مداقه و بررسی قرار می دهد.

از آنجا که ادله عدم جواز بارداری در فرض ایجاد معلولیت برای فرزند از قوت بیشتری برخوردار است بایسته است که قانون گذار عرفی مبتنی بر مبانی فقهی، وجاهت قانونی برای چنین منعی ایجاد نماید. ملاحظات اخلاقی: کلیه مراحل انجام این تحقیق با تکیه بر اصول اخلاقی، رعایت امانت داری، و صداقت صورت گرفته است.

تحلیل ادله و مبانی فقهی، حاکی از این است که چنان چه نهی پزشک به صورت محتمل باشد بارداری در شرایط ایجاد خطر برای فرزند، کراهت شرعی دارد، اما اگر نهی پزشک، قطع یا ظن قوی ایجاد کند بارداری اختیاری زوجه جایز نیست. ضمن این که مبانی اخلاقی همچون وجدان اخلاقی نیز بارداری در این شرایط را مخالف کرامت انسان و عدالت و انصاف دانسته و مصداق سوءاستفاده از حق به وسیله‌ی والدین می پندارد؛ در نتیجه، از نظر اخلاقی نیز این عمل، منهی است.