همجنس گرایی: اختلال یا امر طبیعی

انجام رفتارهای جنسی با همجنس قرن‌ها در اغلب جوامع بشری علامت یک انحراف و اختلال در شخصیت فرد محسوب می‌شد و با عناوین «لواط» و «مساحقه» در زمره یکی از بزرگ‌ترین گناهان قرار می‌گرفت؛ اما امروزه تحت عنوان «همجنس‌گرایی» به‌سمت عادی شدن پیش می‌رود و حتی گاه در زمره یکی از سرفصل‌های حقوق بشر مطرح می‌گردد. مقاله حاضر ضمن تاکید بر تفاوت‌های معناشناختی ظریفی که بین رفتار، گرایش و هویت جنسی برقرار است، می‌کوشد با گردآوری شواهد لازم در یک بررسی تاریخی معلوم سازد که چه تطوراتی در مواجهه با مسایل جنسی و فهم این مسایل رخ داد که فضای عمومی جوامع مدرن از گناه شمردن رفتار جنسی با همجنس، به بیماری قلمداد کردن همجنس‌گرایی، سپس عادی و طبیعی دانستن آن و قانونی کردن ازدواج همجنس‌گرایان کشیده شد؛ و این تطورات چه اندازه مستند به بحث‌های علمی بود. در اغلب آثار روان‌شناسی‌ای که در ایران رواج دارد، عمدتا جریانی که همجنس‌گرایی را امری طبیعی معرفی می‌کند، بازنمایی شده است؛ اما مقاله حاضر با استناد به نقدهایی که در دو دهه اخیر بر طبیعی دانستن همجنس‌گرایی مطرح شده و کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند، و نیز با درنگی در باب هویت همجنس‌گرایانه و تحلیل پدیده همجنس‌گرایی از منظر انسان‌شناختی، درصدد بررسی این مسئله است که آیا مواجهه با این پدیده به‌عنوان یک وضع طبیعی موجه‌تر است یا به‌عنوان یک اختلال و بیماری و نارسایی‌ای که عدم درمان آن آسیب‌های بیشتری در پی خواهد داشت؟